Genre(s)
Voodoo Bible gaat al dik tien jaar mee. In 2014 verscheen “Seven Deadly Sins” (Crysella Records), in 2016 was het de beurt aan “Black Tarot” (Venus Aeon) en toen was er niets meer... tot nu dus. In maart is Voodoo Bible, nog altijd William Westwater die u misschien ook kent van Fear Incorporated, er terug met het nieuwe werk, “Clockwork Armageddon”. En ik, wel ik mag al eens luisteren en jullie kennis laten maken met de gotische voodoo industrial, recht uit de bijbel.
Spoken, beetje griezelig en buitenaards, elektronica gevuld met horror uit de fabriek. De hand van William Westwater, hier bijgestaan door Berwyn Waddon, is, zeker als u vertrouwd bent met Fear Incorporated, zeer herkenbaar. De invulling is hier evenwel meer elektronisch, zelfs met 'beats' zoals op de opener “Deatwacth”, “Dark Fool” lijkt wel zoiets als “The Joker” in een slechte bui, zouden Virgin Prunes vandaag ook zo geklonken hebben? Voodoo Bible heeft de naam eigen ook iets tribaal, iets wild, iets dwepend en ongecontroleerd te hebben hoewel het muzikaal nooit echt ontaard.
Het titelnummer bijvoorbeeld klinkt als sci-fi uit de jaren 70 waaroverheen een sneltrein dendert. Schelle doodsklokken ook, de tijd tikt ongenadig en haalt bijna vrolijke wijsheid uit “Runestone”. Troost vind je in de kleine dingen, zo kan het steentje ook een fetish zijn en bleek die oude Atari nog altijd dienst te doen. Luister maar een keer naar “Manna Machina” een soort 'space invaders' intro die zich laat combineren met prikkelende Die Form riedels. Spacerock maar dan elektronischer. Sheep On Drugs, op zoek naar een dealer. Of een nieuwe leider, zoals in “Triumph The Will” waarin het bombast van de titel wordt opgeslokt door de trippende schapen die niet altijd even volgzaam blijven, zeker niet als het gaat om het bepalen van een muzikaal pad.
“A Necessary Evil” probeert de luisteraar te hypnotiseren met zenuwachtige 'bleepjes' die af en toe op hol slaan en waaroverheen William Westwater weerom een dreigend sprookje vertelt. Bij de opening van “Contagion” moet ik weerom aan het al eerder vermelde Die Form denken, op een iets hoger tempo en met een stem die de muziek als het ware breekt met een bezwerende en dreigende bede. De muziek blijft verder uit de machines rollen alsof die machines nooit stoppen, atonaal soms en dan weer met een herkenbaar electro geluid. Ik durf het bizar en apart vinden en dat geldt zeker niet voor dit ene nummer.
Met het sluitstuk “Soul Savages” gaan in de lokale techno club de mutanten aan het dansen tot een 'break beat' hun vreugde breekt en de danslust eerder een ondefinieerbare uitstoot aan klanken en ritmes braakt alsof we gevangen zitten in een psychose en deze in afwachting van het armageddon duelleren om de aandacht van de luisteraar. U merkt ongetwijfeld dat Voodoo Bible iets bijzonder neerzet, een geluid tussen electro, techno, industrial en goth. Alien Sex Fiend op speed zeg maar. Geestverruimend maar evenzeer gevangen in een vicieuze roes. Doch als lezer van deze website bent u vast al iets gewoon en dient u vooral ook eens Voodoo Bible te proberen.