Eerder kon je in deze nieuwsrubriek al iets lezen over deze Tristwch Y Fenywod (vertaald als The Sadness Of Women) en tegen het klaarstomen van mijn eindejaarslijstje wou ik dit veelbelovende album ook eens aan een kritische luisterbeurt onderwerpen ... Deze drie dames zingen exclusief in het oud Welsh en deden de uitspraak ‘vroege goth klinkt nog steeds als de toekomst’ ... dan heb je natuurlijk meteen mijn hart gestolen.

Hun titelloze debuut staat bol van de mystiek en magie, klinkt haast onaards en dwaalt tussen engelenstemmen en demonische uithalen alsof deze coven de oud heidense  traditie met vastberadenheid de zichzelf doodlopende postmoderniteit wil counteren. Een beluistering van dit album heeft dan ook iets magisch, is bijna ritueel, hoewel de goede luisteraar ook invloeden zal horen uit de vroege goth beweging (ik heb het over begin jaren 80) en de ietwat koud waaiende oerschreuwen van een band als The Cure ten tijde van “Seventeen Seconds”. Anderzijds kun je ook parallelen trekken naar de premature heavenly voices beweging en esoterische experimenten van een groep zoals Dead Can Dance.

Al moet wel gezegd dat de sfeer hier meer donker, meer spannend, meer occult zelfs, kleurt. Er hangt ergens een haast permanente dreiging over deze “Tristwch Y Fenywod”, iets wat ik als ‘bovennatuurlijk natuurlijk’ zou willen omschrijven. Acht nummers krijgen we hier, die gelukkig op een bijblad vanuit het Welsh allemaal mooi in het Engels zijn vertaald en dan titels dragen als “Green Flower” (“Blodyn Gwyrdd”), “Girl With The Black Eyes” ("Ferch Gyda’r Llygaid Du”), “The Transformation” (“Y Traw Snewidiad”), “Greygreen” (“Llwydwyrdd”), “World In Shadow” (Byd Mewn Cysgod”), “Bog Body” (“Gelian Gors”), “Awen” (“Awen”) en “I Danced With The Moon” (Nes I Ddawnsio Efo’r Lleuad”).

Ik weet nu al dat ik niet aan een cursus oud Welsh ga beginnen maar de bevreemdende zang maakt het spanningsveld tussen aards en buitenaards zeker groter. Gwretsien Ferch Lisbeth, Leila Lygad en Sidni Sarffwraig, de dames achter Tristwch Y Fenywod (al zullen het niet hun burgerlijke namen zijn) verdienen alle lof voor dit unieke geluid dat conceptueel een beetje wordt ingekleed als bij het Ijslandse Kalean Mikla maar hier, mede door het gebruik van oude instrumenten een ietwat andere klankkleur schrijft maar diezelfde ietwat feministische natuurkracht oproept. Van sensuele zachtheid tot razende storm.

De ritmiek sluit vaak aan bij een genre als ritual al draaft die samen met de donker brommende bassen ook soms door tot de claustrofobische strop die The Cure op hun album “Pornography” wist te leggen. Ik denk hierbij spontaan meteen aan de nummers “Ferch Gyda’r Llygaid Du” en  “Gelain Gors”. Lekker spokende dreiging, met geniaal baslijntje in “Llwydwyrdd”, zalig buitenaards dromerig op “Y Traw Snewidiad”en  “Byd Mewn Cysgod” ... Ach in elk nummer valt veel moois te rapen, deze release is gewoon verslavend. Dit wordt cult in een wereld met smaak, kan bijna niet anders, Tristwch Y Fenywod, kijk ernaar uit. Nieuwe hoop in bange dagen en dat is nu net wat we nodig hebben. Met een ziel die is blijven rondwaren in de jaren 80. Ondertussen zo succesvol dat er begin volgend jaar ook een release op cd staat gepland! En ja, deze haalt moeiteloos mijn eindejaarslijst.

Tristwch Y Fenywod (instagram)