Een kwartet uit Rome dat al een paar albums bij het Trisol label op zijn actief heeft maar met hun nieuwe album, het vijfde als ik goed heb geteld, voor de cd release onder dak is bij Swiss Dark Nights. Zelf mogen ze er graag het etiket darkwave op plakken, de heren hebben trouwens al wel wat ervaring in de Italiaanse scene, zo vonden we Alessio Schiavi ook terug in Avant-Garde, Andrea Freda kent u misschien van Spiritual Front, terwijl Pasquale Vico ook actief is bij Date At Midnight en Riccardo Sabetti van zijn kant opduikt bij Spiral 69. Om maar te zeggen, ervaring zat alsook een muzikale voorkeur voor de meer donkere, romantische muziek geschoeid op de magie van de jaren 80. Kortom, heren die uw en mijn vriend zouden kunnen zijn.
Zo rijmt deze This Eternal Decay ook vlot de sfeer van de synthpop van de new romantics met de meer getormenteerde postpunk uit datzelfde decennium om het in een modern, vlot toegankelijk darkwave jasje te stoppen. Het kind moet immers een naam hebben. Dat leidt tot dansbare stukjes als “Cold Fear” (zie clip) waarvan de basis een moderne electro ruggengraat is die zich tot postpunk hymne ontpopt, tot een meer electropop aandoende track als “Rise & Fall” (zie clip) of een potige postpunker in “The Drowning”.
Persoonlijk vind ik de meer stevige nummers, de betere zoals het al eerder vermelde “The Drowning”, maar ook “Matter Of Lies”, of “Eigengrau” dat hoewel rustiger van aard toch ook die postpunk / darkwave sfeer door de noten ademt met aanstekelijke weemoed naar de jaren 80. Anderzijds, de 9 songs die u hier gepresenteerd krijgt - al is “June ‘81” ‘maar’ een korte instrumentale intro en “A Quiet Place” een eerder korte, ambiente instrumentale outtro - zijn wel divers en in hun genre kwalitatief en muzikaal hoogstaand.
Geen half werk dus bij This Eternal Decay en dat kan ook moeilijk bij een kwartet dat te koop loopt met ervaring. Laat ik het ook maar bij vlotte darkwave houden, dat als een rattenvanger heel wat jeugd naar de donkere scene moet kunnen halen, je moet immers ergens beginnen. Ook het zeer regelmatig lezen van de Dark Entries webstek is hierbij onontbeerlijk en moet wat mij betreft opgenomen worden in de leerplannen van het hoger middelbaar.
Kurt Ingels, alias dj Kurt Darkdweller, is geen ééndagsvlieg. Oudstrijder in de scene en bij Dark Entries. Stortte zich, lang geleden, tijdens hogere studies in een lagere, duistere orde. Als new wave tiener opgegroeid maakte hij als twen Gent onveilig en ging er aan de slag met eigen fuiven (Weltschmerz Nacht), startte een dj carrière, schreef op een blauwe maandag het boek ‘de dag dat het zonlicht niet meer scheen, wave in België’, werd eeuwen geleden ingelijfd bij het papieren Dark Entries, zette mee het Belgian Independent Music festival op poten en weigert steevast ouder te worden. Trouwe soldaat, gepassioneerd door muziek en dan vooral die van de donkere soort. Op passie staat geen leeftijd.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971