Recensie

They Die: Black Magic

Genre(s)


They Die is een trio uit Italië dat pas het levenslicht zag in 2020 maar met deze “Black Magic” al aan zijn derde volwaardige album toe is, het tweede op Swiss Dark Nights. Derde keer goede keer denk ik dan want ik durf het enigszins verrassend vinden dat dit trio met hun actuele geluid dat zich ergens tussen de kracht van post punk en het mysterie van gothic rock verbergt, niet meer populariteit geniet hier bij ons. Om het geluid van dit nieuwe album te duiden hou ik het op strakke dark wave, ietwat getormenteerd maar ook melodieus en dansbaar, muzikaal een ietwat actuele Clan Of Xymox met minder weemoedige stem.

“Glass Girl”  gooit meteen de troeven op tafel, breekbaarheid die zich verbergt achter een vol geluid dat je bij de keel grijpt. Bombastisch zonder te vervallen in echt bombast, iets waar “Tied To My Bed”, dat meer elektronisch is uitgevoerd, een mooi beeld bij geeft. Een zwaarte die je in je bed houdt alsof er een demon op je borst zit, je wil wel maar je kunt niet opstaan. “Call My Name” zorgt dan toch voor die extra inspanning om recht te veren en aan het dansen te gaan, de gothic rock invloeden, verborgen in de zwierige gitaren, vliegen je om de oren maar daar ben ik helemaal niet rouwig om.

“Unsaid Words” klinkt als de gothic rock versie van Twin Tribes, de finesse verstopt zich achter een mistgordijn van hamerende beats die de fladderende gitaren net iets meer vleermuis gehalte geven dan bij de tweelingen. Maar u begrijpt ondertussen dat dit schijfje zwarte magie me wel ligt. Stil blijven staan op “Remedy” is onmogelijk, een pompend ritme en ijzersterk gitaartje dat als een reptiel je been opkruipt. Dan is het titelnummer “Black Magic”  een welgekomen rustpunt weliswaar met een iets meer commerciële pop echo op de achtergrond die gelukkig gauw wordt ondergesneeuwd door getormenteerde en snerpende gitaartjes. In de verte moet ik zelfs een beetje aan Angels Of Liberty denken.

Nu ik toch mooi bezig ben met een opsomming, de volgende luistert naar de naam “Denied” en sluit weerom perfect aan bij het actuele dark wave geluid, dat is alvast iets wat net niet te ontkennen valt. Met “Behind U” doet They Die het eerder ‘cold wavende’ sfeertje van de jaren 80 nog eens over, ik zit zo weer bij de albums “Seventeen Seconds” en “Faith” van The Cure al wordt één en ander hier wel aangescherpt met minder klagende en meer eigentijdse dark wave gitaren. Tot nu toe ben ik nog geen enkele keer ontgoocheld en ik zit al bij het laatste nummer van het “Black Magic” album. Een clubversie zowaar (zie ook onderstaande clip) van het nummer “Our Blood” dat aangestuurd door een vrouwenstem schaamteloos uitnodigt tot een hitsige danspas in pure dark wave stijl. Ik ben er niet rouwig om en slik deze “Black Magic”, dat geen enkel teken van zwakte kent, dan ook smakelijk weg. Dit is het dark wave geluid anno 2024, niet vies van elektronica, maar nog altijd donker en zwaar maar evenzeer dansbaar en melodieus met een onmiskenbare gothic rock echo. They Die, onthouden die naam, ik vermoed nu al dat deze “Black Magic” mijn eindejaarlijstje van 2024 haalt!

They Die

Delen op

Tags

Over Kurt Ingels

Kurt Ingels, alias dj Kurt Darkdweller, is geen ééndagsvlieg. Oudstrijder in de scene en bij Dark Entries. Stortte zich, lang geleden, tijdens hogere studies in een lagere, duistere orde. Als new wave tiener opgegroeid maakte hij als twen Gent onveilig en ging er aan de slag met eigen fuiven (Weltschmerz Nacht), startte een dj carrière, schreef op een blauwe maandag het boek ‘de dag dat het zonlicht niet meer scheen, wave in België’, werd eeuwen geleden ingelijfd bij het papieren Dark Entries, zette mee het Belgian Independent Music festival op poten en weigert steevast ouder te worden. Trouwe soldaat, gepassioneerd door muziek en dan vooral die van de donkere soort. Op passie staat geen leeftijd.

Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971

© Dark Entries. Alle rechten voorbehouden. Ontwerp door We Cre8 It.