Ergens tussen indie rock en dream pop situeert zich het geluid van deze internationale (Schotland, Engeland, Duitsland) The Wide.Tenminste hun geluid lijkt door de mixer van deze twee genres gehaald zonder uitgesproken het één of het andere te zijn. Het dark wave en synth pop minnende Echozone haalde hen in 2018 reeds binnen  met hun debuut “Paramount” en dit maakt dat ze ook tot bij Dark Entries komen, iets wat anders allicht niet in de sterren stond geschreven. Maar goed, indie rock situeerde zich altijd aan de rand van ons interesseveld en dus leg ik graag mijn oor eens te luister bij dit nieuw album “Smile”.

“Golden Blunder” introduceert zich als uitsmijter en is zowat één van de meer krachtige nummers op het album terwijl nummers al “I Believe” of “Smile” eerder dromerig zijn. Deze The Wide ontstond trouwens uit Dead Guitars en die hadden dan op hun beurt weer een link met Wayne Hussey die u zou moeten kennen van The Mission maar ook nog aan de snaren trok bij juist, The Sisters Of Mercy.  Nu bent u weer even helemaal mee.

“Happines Fades” is melancholie, “Shame” is dan weer The Mission die de weg kwijt is en “Anything” is semi akoestische kampvuur rock voor de jeugdbeweging die even vergat vooral jeugd te zijn.  En het erge is, je leeft tenslotte maar één keer, vandaar “Cry Babies Cry” een korte outro van 1 minuut en  40 seconden, over die verloren jeugd. Ik dommel alvast in, het is niet voor niets herfst en straks is het nog winteruur er ook. Dan kun je best naar een ongevaarlijk plaatje als deze “Smile” luisteen. Warm word ik hier niet van wegens te veel dertien in een dozijn. Maar op een verloren herfstdag heeft deze “Smile” zijn waarde, zoals nu blijkt, want de poes komt tot rust vleit zich op mijn schoot als ik de deze laatste letters tik.

The Wide