De Schotse broers Reid wisten me reeds in mijn tienerjaren te amuseren en te ontroeren met albums als “Psycho Candy” (Blanco Y Negro, 1985) en “Darklands” (Blanco Y Negro, 1987) en eindelijk vond ik de tijd om hun meest recente album “Glasgow Eyes” een keertje te beluisteren. Er ligt immers een waanzinnig aanbod aan releases op de plank waar ik me dag in dag uit doorheen te worstelen heb en deze zat daar helaas niet bij. Gelukkig kom je er vrij makkelijk aan bij de platenboer en dan heb ik het over de fysieke versie, zowel van plaat als boer. Had ik beter eerder gedaan want zowat 40 jaar later ben ik opnieuw onder de indruk van deze broertjes, die wars van alle trends eigenzinnig als oude, grijze steenezels hun oprechte ding blijven doen.

Goed, de noise pop shoegaze van weleer is dan misschien een beetje uitgesleten, toch sluit deze  “Glasgow Eyes” wat mij betreft moeiteloos aan bij de wereldplaat, ok ik overdrijf lichtjes maar toch, die “Darklands” heet. De singel “Jamcod’ had me met zijn plotse gitaar 'noise' uithaal reeds gevloerd, maar dit album is in zijn totaliteit gewoon meesterlijk. Er waart nog altijd een zeker je m’en foutisme en een kwajongens sfeertje doorheen deze “Glasgow Eyes” die de werkelijkheid op een geheel persoonlijke en toch ook weer universele manier weet te vatten. Dat gevoel, ja dat had ik ook al bij “Darklands” waarover ik eerder sprak. Al kon ik dat toen als tiener alleen maar voelen en niet meteen onder woorden brengen.

Wat waren deze jongens toen in hun zwarte outfit heerlijk zwartgallig, wel dat zijn ze op hun manier nu nog. Met buitenbeentjes als “Discotheque”, de verwarde introverte rock van “Pure Poor” maar evenzeer de jeugdige zwierigheid van “Girl71” of de Joan Jett knipoog in “The Eagles And The Beatles”. Natuurlijk is dit een flinke portie rock, maar dat was “Darklands” ook, wie door de vettige rock of noise pop heen kan kijken ontdekt mooie, eenvoudige maar altijd zeer doeltreffende composities.

Luister gewoon eens naar “Silver Strings”, eenvoudig en doeltreffend en in dat opzicht ook gewoon mooi. Punt.  De nieuwe The Jesus And Mary Chain kent twaalf eigenzinnige songs die het beste in de broertjes William en Jim Reid bovenhalen. Mag ik zeggen dat een nummer als “Cheminal Animal” gewoon op “Darklands” had kunnen staan? Ja dat mag ik. Zelfs “Second Of June” ademt diezelfde sfeer, diezelfde ziel, diezelfde passie.  Een oude vos mag dan wel zijn haren verliezen, al lijkt dit voor William Reid wel zeer goed mee te vallen,  de streken zijn er voor altijd. Dat is vooral wat deze broers op “Glasgow Eyes” bewijzen. Ik zit de komende dagen, misschien wel weken vast  aan hun repertoire. Nu al heb ik “Darklands” klaarliggen bij de nikkelbak. Mag ik me weer eens 16 voelen? Ja, dat mag ik. Dit is het beste dat The Jesus And Mary Chain in hun zeg maar tweede leven wist te presenteren. Heerlijk!

The Jesus And Mary Chain