Gothic en Griekenland. Een vreemde combinatie op het eerste zicht. Ik werd het eerst gewaar toen ik ooit in de disco mania kwam, de legendarische gothic cd-winkel in de Lemonnierlaan in Brussel. Ik kwam er graag, maar kreeg toen te horen dat de winkel zou sluiten. Toen ik vroeg waarom antwoorde de winkelier dat dezelfde winkel in Athene veel meer succes had.

Dat was natuurlijk lang geleden. Rond 2006, dus twee jaar voor Grielenland er financieel onderdoor ging. Sindsdien heb ik kunnen kennismaken met Opened Paradise, onversneden gothic rock uit Athene dat overigens uitkomt op het label van diezelfde uitbater van wijlen disco mania. En er zijn precedenten, zoals de gothic rock van Flowers Of Romance en New Zero God.

Er is nog meer: de machtige mix van neofolk en neoklassiek door Daemonia Nymphe, bijvoorbeeld. En dat Griekenland een boeiende minimal wave scene heeft met namen als Selofan en Doric weet u intussen hopelijk ook. En voor wie het graag echt obscuur maakt raad ik Seelenblut aan, het Griekse kleinere broertje van Sopor Aeternus.

De scene is er klein, maar actief. Eén van de groepen die er mee het mooie weer – versta: kille en maanovergoten nachten – maken zijn The Black Capes. Ook zij maken gothic rock, maar ze zijn manifest niet vies van een vleugje metal. Dat konden we al vaststellen op hun debuut ‘All These Monsters’ uit 2017.

Drie jaar later krijgen we deze ‘Lullabies For The Dead’ binnen. Eerlijk, de metalriffen zitter er iets minder vet op en het geluid richt zich meer op klassieke gothic rock. Ons niet gelaten, maar wij houden al een tijdje vol dat de grens tussen beiden eigenlijk niet zo diep als sommige puristen het zouden willen.

Fields of the Nephilim gelden zeker als een goede referentie, alvast op openingsnummer ‘And I Wait’. Op ‘Sprinkle Your Sand, Morpheus’ horen we hoe The Black Capes behendig de folkgitaar inzetten, op een manier waarop ook Love Like Blood dat fantastisch deed. Meer van dit graag!

En we krijgen meer. ‘Rain’ is een cover van een groep die altijd al op de scheidingslijn tussen gothic rock en metal zat: The Cult. De heren kennen hun klassiekers. De stem van Alex S. Wamp is weliswaar veel dieper als die van Ian Astbury, wat het nummer een eigen cachet geeft.

‘The Blood Is The Life’ begint met een spetterende gitaarriff, vertraagt dan om de spanning langzaam op te bouwen die uitbarst in het refrein. ‘From Beyond The Grave’ klinkt een beetje als The 69 Eyes, een andere belangrijke groep voor The Black Capes. We variëren wat met ‘A Dream Of The Tower’ en ‘The Gun Of Love’, die aantonen dat de groep meer dan één kunstje bezit.

‘Welcome To The Necroclub’ toont aan dat het viertal de metalveren nog niet helemaal van zich afgeschud heeft, en ook ‘Gotham’ rockt lekker door. ‘War Is What You Make It’ is een dreigende en bombastische afsluiter die langzaam opbouwt en die nogmaals bewijst dat we hier met vier zeer bedreven muzikanten te maken hebben.

The Black Capes willen gothic rock in stijl brengen. Ze mijden daarbij niet alle clichés, maar er zitten voldoende originele elementen in om dat goed te maken. ‘Slaapliedjes voor de doden’ vind ik een goede titel. Maar indien dit slaapliedjes zijn, dan zullen ze vast voor een zeer onrustige slaap zorgen. Het zij zo. De doden slapen toch niet.

The Black Capes: bandcamp / facebook