Sinds 1990 gaat het Potsdam voor de wind. Na het slopen van de Berlijnse muur, werd deze stad immers na 40 jaar deel uitgemaakt te hebben van de communistische DDR, de hoofdstad van de nieuwe deelstaat Brandenburg. De banden met West-Berlijn werden hersteld, paleizen en parken werden op de Werelderfgoedlijst geplaatst en alsof dat nog niet volstond, werd kort daarop aldaar de folkband Subway to Sally opgericht.
De inspiratie voor de groepsnaam vonden de bandleden wellicht in één van hun eerste liedjes ‘Down the Line’, dat in 1994 verscheen op hun debuutalbum ‘Album 1994’. Hierin wordt een vrouw, genaamd Sally, beschreven die aan het einde van een lange tunnel wacht en straalt als een fel licht. De band nam dus letterlijk de metro naar Sally en hebben momenteel nog steeds hun eindstation niet bereikt. Deze rit leverde intussen dertien studio albums en zes live albums op. Eind vorige maand voegden de Potsdammers hier nog een halte aan toe met de release van ‘Himmelfahrt’. Met deze nieuwste telg trekt de groep vanaf halfweg april op tournee doorheen Duitsland en zijn ze onder andere te bewonderen in Keulen, Berlijn, Oberhausen én op het Hexentanz Festival en M’era Luna.
De Duitse band bestaat momenteel uit zeven leden waaronder de twee oprichters: Bodenski en Simon Michael. Zij reven kort na het ontstaan Eric Fish binnen die instaat voor de zangpartijen, bijgestaan door de muzikanten Ingo Hampf, Simon Levko, Ally Stolch en Sugar Ray. De donkergetinte, soms poëtische en soms maatschappij kritische teksten krijgen muzikaal kleur door het gebruik van middeleeuwse instrumenten zoals een doedelzak, luit, viool, schalmei, draaiorgel, hobo, mandoline en fluit. Hieraan worden het ruigere gitaarwerk, basspartijen en drums toegevoegd waardoor de band doorheen de jaren het label medieval metal opgekleefd kreeg, wat mijlenver staat van hun initiële sound die geïnsprireerd was op Schotse en Ierse folk muziek. Ook de Engelse teksten van weleer werden intussen vervangen door teksten in hun moedertaal.
Het was alweer geleden van 2019 met de release van ‘Hey!’ dat dit septet nog eens van zich liet horen. Hoog tijd dus om met nieuw materiaal voor de dag te komen, wat zich vertaalt in ‘Himmelfahrt’. Op de hoes van het album staat een in het wit gekleede vrouw centraal, die aan een boze menigte lijkt te ontsnappen door letterlijk ten hemel te stijgen. Hemelvaart valt blijkbaar vroeg dit jaar en ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er toch een aantal stappen in de paascyclus worden overgeslaan.
Al van bij de eerste tonen van de openingstrack ‘Was ihr wollt’ is het duidelijk dat Fish en de zijnen in tegenstelling tot vier jaar geleden bruisen van levenslust en hoop, dat het centrale thema van deze schijf geworden is. ‘Leinen los’ gooit letterlijk alle trossen los en doorstaat zware stormen door steeds vooruit te blijven kijken. De storm maakt plaats voor rust, met de songs ‘Weit ist das Meer’ en ‘So tief’. Met het prachtige meerstemmige ‘Gaudens in domino’ wordt de luisteraar rechtstreeks naar de middeleeuwen gekatapulteerd, waarna het episch klinkende ‘Gott spricht’ zich tot een oorwurm ontpop. ‘Eisbrecher’ rockt en swingt de pannen uit, en de titel van het nummer ‘Halt’ doet zijn naam zeker geen eer aan. Het tempo ligt hoger dan ooit en houdt stand op ‘Ihr kriegt uns nie’. ‘Lasst die Himmel fall’n’ sluit het album in stijl af en laat nog één keer de narratieve, lyrische stem van Eric Fish over het geheel weerklinken. Al deze songs samen vormen een uitgebalanceerd geheel van stevige uptempo rocknummers afgewisseld door ingetogen liedjes waardoor dit album tot één van de sterkste releases van Subway to Sally tot nog toe behoort. Als voorsmaakje geef ik u alvast geen paaseitjes, maar wel mijn favoriet mee: ‘Gott spricht’.
Zag het levenslicht in het jaar waarin Depeche Mode werd opgericht. Sinds het veertiende levensjaar metalhead in hart en nieren, maar daar kwam in 1997 verandering in door het album Angst van Lacrimosa. Geïntrigeerd door de kille wave sound, werd het krakende internet uitgevlooid naar muziek en films met dezelfde sfeer, waardoor al snel een Eureka moment bereikt werd. In datzelfde jaar kwam de eerste cd uit het genre in huis: Leben in Niemandsland van Goethes Erben en een jaar later sneed het stemgeluid van Anna-Varney Cantodea door merg en been. En bleef daar tot op heden ook plakken. Op de vraag naar de favoriete song aller tijden, luidt het antwoord sinds 1998 steevast ‘Das Schweigen’ van Lacrimosa. Voelt zich als een vis in het water wanneer volgende muziekgenres door de geluidsbox knallen: darkwave, dark ambient, black metal, dark metal, doom metal, symphonic metal, gothic metal, gothic rock, Neue Deutsche Härte, Neue Deutsche Todeskunst, Aggrotech. In 2016 ingelijfd als Torma, één van de leden van het muziekproject Hedera helix alwaar een deel van de visuele performance wordt opgenomen. Sinds 2020 aan de slag bij Dark Entries om de eindredactie op zich te nemen en als bij wonder in 2022 eveneens in de pen gekropen, twintig jaar nadat de eerste editie van dit - toen nog papieren tijdschrift - tot verplichte literatuur werd uitgeroepen.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971
