Je hoeft geen Suzy te heten om een volwaardige satelliet te zijn. Je hoeft ook geen dure marketingmachine achter je hebben te staan om door te breken. Er bestaan in Vlaanderen nog bandjes die alles op eigen kracht doen en daar vlotjes mee wegkomen. Een duidelijk voorbeeld daar van zijn zonder twijfel ‘Subatomic Strangers’. Een band die zich niet laat vangen door in bepaalde hokjes onderverdeeld te kunnen worden. Die zichzelf een weg banen door de wildgroei van vaak oneffen paadjes. Hun satelliet heeft voelsprieten die haast vanzelf de juiste richting aangeven.
Zelfs nog voor ze hun debuutalbum ‘Special Satellite’ uitbrachten stonden ze al vaak op diverse podia, tot over eigen landsgrenzen heen. Subatomic Strangers is dan ook het type band dat zijn kunnen graag weet te demonstreren zonder veel poeha, maar gewoon door het te doen. Een eerste album kan dat enkel maar bevestigen. Bedreven en gedreven door eigen wilskracht en de vakkundigheid van straffe songs. En daarbovenop het heerlijke stemgeluid van zangeres Sharon Braye die meer heeft dan enkel goede stembanden. Zo tekende ze ook de hoes van hun Special Satellite-album. Waarbij ze zichzelf afbeelden in een buitenaardse leefwereld die ze zelf hebben gecreëerd. Het bindmiddel van de band met raadselachtige feiten die ook terugkomen in de lyrics van de songs.
En die songs zijn meer dan behoorlijk, waar het geluid van de jaren 80 nooit ver weg is, maar gekatapulteerd naar de 21ste eeuw. Van alternatieve rock tot eigentijdse synthpop tot zwoeligheid. Het geeft een sfeerbeeld weer waar het heerlijk in verdwalen is, waar elke song op zichzelf anders klinkt maar telkens met hun duidelijke stempel van (h)erkenning.
Tijdens de releaseshow van het album speelden ze maar liefst 22 eigen songs, waarvan 8 er van op het album staan. Een band als Subatomic Strangers heeft dus nog heel wat in zijn mars. Laten we er vooral naar uitkijken.
Danny Quetin. De radioman. Sedert 2004 de uitlaatklep van het radioprogramma ‘De Dag des Oordeels’ en vanuit die hoedanigheid enkele jaren later terechtgekomen in het oord van verderf dat zich openbaart als de redactie van Dark Entries. En zich daar onmiddellijk goed bij voelde. Als tiener de punk ontdekt, met piekharen, toen er nog wat haar op zijn kruin stond. Blijven hangen in de jaren 80 om mee te evolueren in de Wave-beweging en door de jaren heen verdwaald te blijven in al wat maar enigszins naar duisterheid kon ruiken. Al bij al is het nog goed gekomen. Of net niet.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971