Een concert van The Cure was in 1992 voor een jonge Riccardo Sabetti de aanleiding om zelf een groepje uit de grond te stampen. Na enige omzwervingen werd het uiteindelijk Spiral69 dat hij nu samen runt met Andrea Freda die u misschien ook kent van Spiritual Front of This Eternal Decay. Inderdaad we bevinden ons in Italië. In 2009 werd het debuut “A Filthy Lesson For Lovers” (Megasound) gerealiseerd, er volgden meerdere albums maar na 2016 werd het stil rond deze Spiral69.

Tot eind 2024 dus want nu is er “Things In Amber”, het eerste album voor Spiral69 bij het niet onbekende Swiss Dark Nights label.  Op deze ”Things In Amber” ontpopt de muziek zich als een romantische stijloefeningen tussen licht bombastische darkwave en passionele, rockerige neofolk. Het geluid is vol, met zin voor detail en ietwat weemoedig.  Opener “World Collide” begint met een pianoriedel om al snel te verdrinken in  het walsen van een gals dieprode wijn die melodieuze lange benen trekt in een kristallen glas.

“Juliet” ademt muzikaal een beetje een echo van The Cure,  maar de zang maakt dat dit vergelijk makkelijk wordt doorprikt, ook hier wordt een sterke melodie die baadt in de tristesse van een verloren liefde naar voor geschoven.  “How Long Is Forever” is postpunk met stadion rockallure,  terwijl “Beauty Is Violence” wat gas terugneemt om zich op te trekken aan weerom een sterke, gepassioneerde melodie.  Bloedrood. “Dead Things In Amber” is een bombastische hertaling van een ontmoeting tussen darkwave  en neofolk waarin mag worden gerockt.  

In zijn eenvoud vind ik “Tear” een nummer om rekening mee te houden, passioneel en gedreven met een ietwat gothic rock aandoende ondertoon in de afdronk.  De meest bijzondere songtitel is ongetwijfed “Nf3c710N”, die mij ietwat aan London After Midnight doet denken (niet de titel maar muzikaal),  “Polaroid” plooit ietwat terug in zichzelf met een prettig gitaartje, net als een polaroid is dit vintage die weer hip wordt. Tot slot is er “Once”, die deze “Things In Amber” in zachtheid afsluit, met een soortement ballad die walsend door de boxen galmt.

Geen slechte release denk  ik dan, al mis ik wat ‘bijtkracht’, is alles net iets te fraai en te mooi ingepakt om echt te bloeden, om echt dronken te worden van de muziek die hier wordt opgediend. Als toemaatje prijkt op de digipak ook een akoestische cover van Siouxsie and The Banshees “Cities In Dust”, al hou ik het persoonlijk toch liever bij het origineel.  

Spiral 69 (facebook)