De Amerikaan Jean Lorenzo maakt al enige jaren deel uit van de electropop en minimal wave scene met een voorliefde voor de jaren 80. Bij de 'die hards' is zijn project Silent EM dan ook al lang geen onbekende meer. Als er op het geluid van Silent EM vandaag een term moet gekleefd worden, dan zou new wave wonderwel passen. Na een aantal releases bij obscure labels als Detriti Records of Disko Obscura duikt de Amerikaan nu op bij het niet geheel onbekende Kernkrach label (het sublabel Hertz-Schrittmacher om exact te zijn). In Amerika zag “Real Life” met een andere hoes bij DKA Records het levenslicht.

De vinnige electropop van Silent EM verpakt zich hier in een koud 'wavend' en zelfs een naadloos postpunk jasje waardoor het geheel iets meer beet krijgt zonder evenwel de electropop sound geheel naar de achtergrond te verwijzen. Ergens tussen powerpop en postpunk en ik zei het al, wellicht past deze muzikale snit perfect onder het label new wave mocht deze term anno 2025 nog in gebruik zijn. Voor mij begon het allemaal tijdens de hoogdagen van die new wave jaren 80 en deze “Real Life” was het meer toegankelijke geluid dat toen aan deze term kleefde.

Verwonderlijk dan ook dat deze Silent EM ietwat blijft dolen in de obscuriteit, anderzijds is dit net ook de kracht, gewoon eigenzinnig je ding doen en zien wat komt en wat niet. De populariteitspol is nooit een must. Wat krijgt u terug voor uw zuur verdiende centen als u tot de aanschaf van deze “Real Life” overgaat? Wel een ‘lust coloured’ of gewoon zwarte vinyl (eigenaardig genoeg zijn de zwarte zeldzamer want slechts 100 exemplaren terwijl 'lust' beter verkoopt want hiervan werden 200 exemplaren voorzien) met daarop 8 nieuwe nummers. Een beetje de vinyl standaard zeg maar.

Als vooraf singel werd “Institution” (zie clip) uitgespeeld. Krachtige electropop met new wave flair en een meezingrefrein en jaren 80 drum pads met obligatoire echo. Dat soort muziek dus en de andere 7 nummers wijken daar nauwelijks van af. “My Versions Of Hell” trekt het tempo op en kijkt over het electropunk muurtje, het titelnummer is een zweem jaren 80 electropop nostalgie tussen A Flock Of Seagulls en de beginnende Depeche Mode, terwijl opener “Heart Sinking” ongetwijfeld de minimal wave liefhebber weet te bekoren, met knerpende gitaartjes achteraan in de mix. De gitaar is trouwens nieuw voor Silent EM het maakt dat ook hier een naam van een jaren 80 band als A Flock Of Seagulls als een mogelijk vergelijk opduikt.  Een van mijn persoonlijke favorieten is het meer donkere, en meer bijtende “Survive” alsof Killing Joke plots electropop ging maken. Zoiets. Kortom, jaren 80 overlevers en/of nostalgici grijp uw kans want hier gaat u uzelf plezier mee doen.

Silent EM (facebook)