Dark Entries kondigde reeds eerder de herrijzenis van het legendarische new wave label Antler aan via Starman Records alsook het eerste wapenfeit, de heruitgave van het “Double Album” van Siglo XX dat oorspronkelijk in 1984 verscheen. Ik geef toe, de titel is een beetje ‘beteuterd’, maar de twee vinyls die hier één geheel vormen verschenen ook apart en wel met de titels “Live Sides” en het mini album “Studio Sides”, weer toegegeven, titels die ook niet meteen uitblinken in originaliteit.

Echter. Siglo XX is mede door de recente live wederopstanding (helaas ook alweer voorbij) genoegzaam bekend. Zeker onder onze Dark Entries lezers.  Eindelijk, ere wie ere toekomt. Want in hun oorspronkelijke jaren vooral een doorn in het oog van de Vlaamse koters die onder de kerktoren waren geboren, wordt hun muziek nu wel en eindelijk naar waarde geschat. Terecht, meer dan. Al verdienden ze in de jaren 80  ook veel meer dan wat ze hier bij ons kregen, onbegrip en dus bakken kritiek. Niet van mij natuurlijk want ik heb uiteraard het origineel in mijn collectie steken, er zijn altijd belhamels met smaak die ver van de kudde grazen en zo dingen ontdekken die voor de jolige asgrijze kudde onbekend blijven.

Toch kon ik niet weerstaan aan deze nieuwe  uitgave. Niet omdat er nummers aan zijn toegevoegd, ze ondergingen wel een remastering maar mijn originele exemplaar wel, dat is toch wel al wat versleten met de jaren... Ik  heb het dan over de kwaliteit van de vinyl en de hoes want de muziek  die  verslijt  niet. Nooit. Hier blinken de grijstinten van de hoes weer  en het vinyl  zit ditmaal in zwarte  binnenhoesjes (pochettes) en het vinyl is meteen een pak steviger, dikker dan bij de originele schijfjes.  De klank een stuk meer puur, meer helder.  Mocht u de muziek niet kennen is dit een unieke kans, al is het bijna onvergeeflijk als u regelmatig op deze website vertoeft.

De beste Belgische cold wave uit het Limburgse Genk, waar men niet alleen zwart zag in de koolmijnen maar waar de  jeugd  in de jaren 80 zich in het zwart hulde want ook zij werden even hard  getroffen door  de economische crisis alsook door een existentiële crisis want de sprookjes over een betere wereld en een zorgeloze toekomst bleken vooral... sprookjes. Ja, toen ook al. Siglo XX pakte  de wapens, lees muziekinstrumenten, op en wou vooral ‘leven’ tussen het puin van een vorige generatie met veel loze woorden. Ja toen ook al.  ‘Opdat de dood ons levend vindt en het leven ons niet doodt’  was hun credo en dat resulteerde in majestueuze cold wave songs (ja ook Limburg had Joy Division ontdekt) aangestoken met een flinke dosis punkrebellie en maatschappijkritisch denken.  Toen het modemerk Prada de muziek van hun singel “Individuality” wou gebruiken voor een reclamespot ging de groep hier op in al was het maar ‘om te bewijzen dat in het kapitalisme alles verkocht kan worden ook al is het in tegenspraak met zichzelf ‘. Maar ik wijk af.

Dit album nu, of beter de heruitgave. Op de eerste plaat krijg je dus de “Studio Sides” met daarop de lange, geniale versie van “Babies  On A Battlefield” waarin zelfs Franz List wordt verwerkt. Anno 2023 krijg ik nog altijd kippenvel bij dit nummer, warm en koud. Eén van de beste nummers ooit in België gemaakt al zal het nooit op een Belpop cd staan. Gelukkig maar. De andere nummers zijn evenzeer van niveau en staan anno 2023 nog altijd als een huis al zijn ze dan zo goed als 30 jaar oud. “Some Have a Laughter”, “Guilt And Desire”, “Moving Creatures”,  allemaal worden ze ondersteund met tradiotionele instrumenten van gastmuzikanten die van de luisterervaring iets werelds maken, die een soort verbondenheid over grenzen heen in hun duister creëeren ook al word je er dan niet vrolijk van. Het is op de één of andere manier toch genieten. “The Fiddle” is een soort experimentele uitgeleide waarbij een viool centraal staat, of hoe klassiek en rock ook konden verbinden binnen de alternatieve jeugdcultuur van de jaren  80.

De tweede plaat bevat live fragmenten uit 1983 en 1984 van optredens bij de noorderburen en bewijzen dat Siglo XX ook, en vooral, een live band was, prachtige, sfeervolle en aanstekelijke cold wave in de sfeer van grote dagen. Machtige songs als “Fools”, “Obsession”, “Whispers”, “Room”, “Birds”, “Into The Dark”, “The Beginning” en “The Art Of War” hoeven eigenlijk geen uitleg meer. Ze ademen de jaren 80, scherp, in de pijn van het zijn maar steevast fier met de borst vooruit en met opgeheven hoofd. Indien u dit nog niet in uw collectie hebt steken, of zoals in mijn geval de naald van uw nikkelbak niet altijd de groeven meer vindt,  grijp dan nu het momentum. Some have a laughter, some have  a cry and others are silent with their hands tied together’...  als ik zo om me  heen kijk is er inderdaad nog niks veranderd, dit album is anno 2023 even relevant als dat het bij de originele uitgave in 1984 was. Kippenvel.

Siglo XX