Het concert van Schroothoop op vrijdag 10 juli 2020 in Het Bos in Antwerpen zal ik nooit vergeten. Ten eerste was het voor mij het eerste concert dat ik kon bijwonen na de vreselijke eerste corona lockdown en dat was nog onder speciale condities. Iedereen van het in aantal beperkte publiek kreeg een vooraf te reserveren stoel toegewezen waar je niet meer vanaf mocht behalve om met mondmasker op een drankje te gaan halen. Drie jaar later klinkt het als een slechte nachtmerrie en mentaal was die lockdown toen erg zwaar en al zeker voor de singles onder ons, maar de lockdown was wel noodzakelijk om duizenden dode medemensen te voorkomen, laat daar geen twijfel over bestaan. Alleen een stel wappies stelt wat anders omdat ze niets snappen van epidemiologie en exponentiële curves, gehersenspoeld zijn door allerlei samenzweringsonzin of simpelweg staan voor een zeer foute egoïstische (zeg maar gerust extreem-rechtse) ‘recht van de sterkste’ ideologie en hun persoonlijke individuele vrijheid superieur stellen aan de vrijheid van de medemens om te mogen leven.

Maar deze condities en het feit dat ik eindelijk weer buiten mocht om een concert bij te wonen (het was geleden van The Hu in de Zappa) waren niet de enige reden dat dit optreden in mijn geheugen staat gegrift. Schroothoop doen namelijk hun naam alle eer aan en maken muziek met zelf uit allerlei schroot en afval ineengeknutselde instrumenten. ‘All instruments made and found by Schroothoop’ staat er op de achterkant van de hoes van dit debuutplaatje. Lege afvalvaten, blikken en jerrycans werden een drumstel, een wasdraad werd ineens een soort basgitaar en een pvc buis werd omgetoverd tot iets wat lijkt op een fluit of didgeridoo. Op het podium speelde zich een spektakel af waar ik met open mond naar zat te kijken. En het straffe is dat hun muziek ook vol melodie zit. Onbewust maakte ik de vergelijking met The Vegetable Orchestra uit Wenen (ook verrassend melodieus, maar minder uitgesproken dan Schroothoop) die een instrumentarium maken uit groenten (!) en van de resten een gezonde soep koken om na het concert uit te delen.

Op dit optreden in Het Bos stelden Schroothoop deze eerste plaat voor, een 45-toeren vinyl plaat met 7 nummers en 25 minuten speelduur. Een plaatje dat ik ter plekke aankocht en waarvan ik nu eindelijk te tijd vind om het te bespreken (ik zit namelijk door mijn promo’s heen). Het plaatje heet “Klein Gevaarlijk Afval” en de nummers dragen namen als “Mammoettanker”, “Sluikstort”, “Plastic Is Burning” en “Asbest In Huis”. En alles wordt dus gebracht met instrumenten die ze zelf hebben geconstrueerd uit gerecycleerd afval. Schroothoop zijn een trio ecologisch bewuste jongeren bouwend aan de duurzame maatschappij, zoveel is zeker. De slagwerkster is trouwens een doctoraatsstudente biologie.

Schroothoop zijn een instrumentaal trio uit Brussel bestaande uit Rik Staelens (wind- en snaar instrumenten), Timo Vantyghem (‘bass’, duimpiano & blazers) en Margo Maex (percussie, de biologiestudente).

Ik verwachtte eigenlijk iets jazzy improv (zelf noemen ze hun muziek ‘junk jazz’) of anders wel iets in het verlengde van Les Tambours Du Bronx maar wat ik te horen kreeg, klonk gans anders. Zet dit plaatje op en luister naar het eerste nummer “Obsolence Programmée” (mijn favoriete track trouwens maar ze zijn allemaal steengoed) en… je hoort geen geïmproviseerde free jazz toestanden en al evenmin iets industrial-achtig, maar wat je wél te horen krijgt is groovy en hypnotische tribal en etnische ritual, heel dansbaar en meeslepend (maar wij moesten in Het Bos dus op onze stoel blijven zitten).

 De drie leden van Schroothoop leerden mekaar trouwens kennen in Brusselse straatfanfares waar ze al direct in contact kwamen met allerlei Oosterse, Marokkaanse, Afro-Cubaanse, … ritmes en klanken.  

Het leuke is dat deze band niet voor een gat (genre) te vangen is. Ze passen even goed op een artyfarty avantgarde kunstenfestival als op een jazz, ambient, folk/wereldmuziek, wave/industrial, punk/squat, hippie/psychedelic festival  of een thematische actie van bijvoorbeeld klimaatjongeren of ecologisten. En ook dit plaatje kan een brede doelgroep aanspreken van alternatieve jongeren en minder jongeren.

Hun eerste plaat verscheen op de labels Stadskanker en Rebel Up en terwijl we deze recensie schrijven, vernemen we dat ze net hun eerste full length album uit hebben: “Macadam”.

https://schroothoop.bandcamp.com

https://www.facebook.com/schroothoopmusic