Genre(s)
Mijn eerste kennismaking met de Argentijnse experimentele groep Reynols is nog maar recent. Ik kreeg eind januari immers uit het niets de vraag of ik de groep wou interviewen bij de aanvang van een tentoonstelling rond hun werk in het Mechelse gr’Ambacht, begin februari. Nu sta ik sowieso voor een uitdaging open, en vond ik de groep na een korte zoektocht wel interessant. U begrijpt vast dat ik inging op het aanbod.
Reynols ontstond reeds in 1993 in Buenos Aires, Argentinië. De groep viert nu dus zijn dertigjarig bestaan. De basis ligt bij de gitaristen Roberto Conlazo en Alan Courtis. De moeilijke opdracht om een groepsnaam te bedenken, lieten ze over aan de hond van Conzalo. Deze liep op een afstandbediening en stemde zo af op een film met Burt Reynolds. De groep kreeg de naam Burt Reynolds Ensemble mee, maar de naam werd later – na een juridische klacht – ingekort tot Reynols, zonder d.
Een andere belangrijke persoon in het ontstaan van de groep is Miguel Tomasín, een jonge man met het syndroom van Down die in 1993 een workshop voor mensen met een beperking kwam volgen bij Conlazo en Courtis. Hij stelde zich voor als de beste drummer ter wereld, en de twee gitaristen vonden hem zo fascinerend dat ze hem meteen bombardeerden tot frontman en ‘spiritueel architect’ van de groep. Tomasín staat zeker aan de basis van een aantal geschifte experimenten van Reynols, al is zijn rol de laatste tijd minder expliciet.
De eerste plaat van Reynols kwam in 1995 uit: ‘Gordura Vegetal Hidrogenada’. U hebt er misschien van gehoord, want het was een wereldprimeur, maar u hebt de plaat zelf niet gehoord, want de primeur bestond erin dat het de eerste gedematerialiseerde cd ter wereld was. Wie de cd kocht, kreeg bij het openmaken van het doosje te lezen dat de cd 15 seconden voor de opening gedematerialiseerd was, en dus niet meer te beluisteren.
In 2020 werd de plaat volledig geremastered heruitgebracht op vinyl, met de waarschuwing om de plaat niet te kopen als u niet vertrouwd bent met het concept van gedematerialiseerde platen. Sindsdien werd ‘Gordura Vegetal Hidrogenada’ met de hulp van de Belg Tony Van Dorst uitgebracht op cassette, 8-track, geheugenkaart, postzegel en zelfs digitaal. Wie de QR-code van de digitale code inscant, zal echter te zien krijgen dat ook zijn bestanden zonet verdwenen zijn.
Hoewel Reynols officieel uit twee gitaristen en een drummer bestaat, soms aangevuld met andere muzikanten, gaan de experimenten van de groep alle kanten uit. In 1999 brachten ze ‘Blank Tapes’ uit, met opnames van diverse soorten lege cassettes. In 2000 verscheen ’10.000 Chickens’ Symphony’, gebaseerd op opnames in een enorme stal vol kippen. In 2003 kwam ‘Whistling Kettle Quartet’ uit, die de opnames van een kwartet aan bariton, tenor, alt en sopraan fluitketels liet horen.
Eveneens in 2003 ondernam de groep een grote tournee. Miguel Tomasín, de drummer met het syndroom van Down, reist nooit zonder zijn moeder en kon dus niet mee, maar werd wel vertegenwoordigd door een levensgrote afbeelding van zichzelf op het podium. De tournee werd eveneens de bron van talloze experimenten. Zo gebruikte het overgebleven duo de Eiffeltoren, de Arc de Triomphe, het Père Lachaise-kerkhof en zelfs ons eigen Atomium als muziekinstrumenten bij veldopnames (bij het Atomium onder begeleiding van Laurent Cartuyvels, die ook de tentoonstelling van februari in Mechelen organiseerde).
Toen de groep bij een poging om in het Verenigd Koninkrijk te spelen een aantal uren vastgehouden werd aan de douane omdat ze niet mochten verderreizen, namen ze de ‘Deportation Symphony’ op met de papieren die ze bij hun aanhouding overhandigd kregen. Waren het de gevolgen van de economische crisis in Argentinië, de vermoeidheid na de tournee of het overlijden van de vader van Miguel Tomasín? Hoe dan ook, na 2003 werd bijna vijftien jaar lang niets meer vernomen van Reynols.
In 2017 duikt de groep terug op als ze samen met de Japanse psychedelicagroep Acid Mother Temple opnemen, wat naar Reynols-normen erg toegankelijke en genietbare muziek oplevert. In 2019 verschijnt een retrospectieve zesdubbele cd-box van Reynols – Minecxio Emanations 1993-2018 – met tal van onuitgegeven opnames (en dat ondanks een discografie van meer dan zestig platen), die eveneens een aanrader is voor wie van experimentele muziek houdt.
Reynols is dus terug actief, en tegenwoordig tourt Alan Courtis, die zich ook Anla Courtis laat noemen omdat Tomasín dat ooit zo uitgesproken heeft, op zijn eentje de wereld rond, al wordt deze via een internetverbinding live bijgestaan door Roberto Conlazo. De rol van Tomasín is niet meer zo duidelijk, want Courtis benadrukt nu dat de groep al bestond voor Tomasín toetrad, al wordt de spirituele bijdrage van de man wel nog altijd erkend.
Dit was een lange inleiding om tot de plaat te komen die eigenlijk het object is van mijn artikel: de heruitgave van ‘Peloto Cabras Mulusa Olve’. De opname kwam oorspronkelijk in een zeer beperkte oplage op cassette uit in 1999, een erg druk jaar waarin Reynols volgens Discogs negen platen uitbracht. Blijkbaar was Reynols toen de huisband van een medisch programma op de Argentijnse nationale televisie, al is het niet zeker dat dat een verband houdt met deze plaat.
De plaat – verkrijgbaar op vinyl en digitaal – bestaat uit de twee originele improvisaties van een kwartier, aangevuld met twee onuitgegeven nummers uit dezelfde periode. Wie tot hier gelezen heeft, zal niet verrast zijn als ik schrijf dat de muziek chaotisch en experimenteel klinkt, al kan ik u wel verzekeren dat de opnames op deze plaat gemaakt zijn met echte gitaren en drums, en dus niet met kippen, fluitketels of uitwijzingsbevelen.
De plaat richt zich vooral naar liefhebbers van gestoorde geluidsexperimenten, die ik zal beschrijven als een mix van improvisatie, prog, ambient, industrial en noise. Voor de kwaliteit van de opnames moet u het zeker niet doen, want die zijn openlijk amateuristisch. Wat ik u wel kan verzekeren: u haalt hiermee een plaat in huis waarmee u uw schoonouders de stuipen op het lijf kunt halen. Tenzij u natuurlijk heel coole schoonouders hebt, en dan zie ik er de zin niet van in om hen de stuipen op het lijf te jagen, en kunnen jullie misschien samen genieten van deze geschifte opnames.