We hebben dit album te danken aan de corona-epidemie. Normaal was Rammstein blijven touren, maar omdat dat niet kon zijn ze de studio ingedoken.
Als het niet voor de muziek is, dan gaat Rammsteins achtste album zeker de geschiedenis in voor de kracht van z'n instant iconische hoes. Wat er uitziet als de ingang van een ondergrondse basis uit een dystopsiche science-fictionfilm bestaat echt, heet de Trudelturm en vind je in Berlijn-Adlershof op de campus van de Humbolt universiteitscampus te midden van de aula's in het Aerodynamisch Park. Het werd in de jaren 30 gebouwd door het Deutsche Versuchsanstalt für Luftfahrt, de voorloper van het huidige Deutsche Luft- und Raumfahrt, op wat toen het Johannisthal vliegveld was. Het is een verticale windtunnel waarin modelvliegtuigen verticaal te pletter werden gestort om vliegtuigcrashes te onderzoeken.
De, uiteraard bijgewerkte, bandfoto werd genomen door Bryan Adams. Ja, die Bryan Adams. De Canadese rocker.
Er wordt hardop gefluisterd dat Zeit het laatste Rammstein album zou zijn. En het laatste nummer, Adieu, zet dit volgens de fluisteraars alleen kracht bij; zowel qua titel als qua tekst. Alhoewel 'vaarwel' thematisch uiteraard niet misstaat als laatste nummer op een plaat die conceptueel over 'de tijd' gaat. Maar wat dikke tieten met de tijd te maken hebben bijvoorbeeld, dat mag je er zelf bij verzinnen.
De 11 nummers zijn herkenbaar Rammstein en liggen volledig in de lijn van de verwachtingen: muzikaal en tekstueel. Zeit is dus daarom zeker niet teleurstellend. Maar dat betekent ook dat het (weer) niet echt een zeer sterk album is. Rammstein is gewoon niet op z'n best in 'ballads' zoals het titelnummer. Alhoewel het grote publiek die nummers wel vreet als zoete koek. Net zoals dikke tieten trouwens. Het cabaretgehalte is voor mij te groot. Of het karnavalgehalte bij de dikke tieten. Maar Rammstein blijft Rammstein. De nummers gaan live ook nu weer knallen en het publiek doen meezingen. OK en Zick Zack steken er voor mij bovenuit. Dicke Titten staat op plaats 3. En ja, Rammstein blijft nog steeds totaal ondansbaar. Ik vraag me dan ook nog altijd af wat degene die hun muziek ooit 'tanzmetal' genoemd heeft bezield heeft ...
Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971