Cum hoc ergo propter hoc (Latijn: met dit, dus vanwege dit) is een drogredenering waarbij twee gebeurtenissen die samen optreden ten onrechte worden voorgesteld als oorzaak en gevolg. Echter de naam Propter Hoc komt in dit geval van een essay van kunstenaar Martha Rosler, waarin de uitdrukking ‘Propter Hoc’ wordt gebruikt in de context van fotografie als beeldende kunst, zodat het alleen als 'kunst' kan worden beschouwd alsof dat de bedoeling was van het beeld voordat de foto werd gemaakt.  

Zo nu weet u meteen ook waar de Schot John A. Harrington de naam voor zijn muzikale escapades vandaan haalde. De man is al sedert 2021 actief en bracht reeds een resem digitale singels en twee digitale albums uit. Met deze “Zodiac  Carousel” scoorde Propter Hoc een plaatsje op het labelrooster van het gereputeerde Duitse Cold Transmission Music en hoewel vaak omschreven als darkwave, postpunk en zelfs coldwave is deze Propter Hoc veel meer dan had. Giet over deze labels maar een flinke scheut intelligente electropop en dan nog doe je deze “Zodiac Carousel” tekort.  

Elke nummer ademt wel iets moois en het lijkt allemaal makkelijk voor Propter Hoc om hitje na hitje aan elkaar te rijgen. In de  new wave jaren 80 was dit beslist groot geweest, ergens tussen de onschuld van Nick Kershaw  en de zware Joy Division erfenis van New Order in.  Met de flair van Fad Gadget toen hij met zijn “Luxury” Frank Tovey werd. Luister maar een keer naar “Transportable Subway Entrance (Crushed)” of, voor mij het beste nummer van het album, “Lip Service”.  

“Velvet Season” en “Immortelle”, beiden in een clipformaat onder deze review present werden als kennismaking uitgespeeld. “Imortelle” als hoekige wavepop met verslavende meezingmelodie , terwijl “Velvet Season” jaren 80 pop in al zijn eenvoud met  2024 verzoend alsof retro de toekomst heeft (denk maar aan de actuele italo disco hype). Soms met een dromerig sfeertje dat me aan een minder kille The Frozen Autumn doet denken (“Beyond The Pleasure Principle”) of met de intro van Bloodhound Gang’s “Bad Touch” in “A Tale As Old As Mine”, pure pop, ongevaarlijk maar toch ook weer niet gratuit. Daar zitten die ietwat filosofische en poëtische teksten en de eerder zware zangstem van John A. Harrington wellicht voor iets tussen.

De muziek mag dan al eens luchtig zijn, het maakt dat je dit niet zomaar als ordinaire electropop weg kan zetten, terwijl het wat mij betreft veel meer is dan coldwave postpunk en/of darkwave. De geest van Ennio Morricone waart door “Spectres Of Marx And Coca Cola” ; het titelnummer is synthwave met een popinslag, zeer sfeervol en dromerig. Ik heb niks met electropop, maar deze “Zodiac Carousel” is meer dan dat, het is minutieus in elkaar gezet, met bijzonder fraaie momenten ook al sluit het perfect aan bij de wavepop van de jaren 80. Het is zeker iets waar u als muziekliefhebber en al zeker als Dark Entries lezer kennis mee moet maken want tot nu toe sterk ondergewaardeerd. Hopelijk kan de labeldeal met Cold Transmission Music daar verandering in brengen.

Propter Hoc (facebook)