Afgestudeerd in de kunsten besloot Dresdenaar Oliver Borner zijn passie te volgen, muziek. Hij koos voor Oliver Decrow als artiestennaam, deed wat productiewerk voor andere artiesten en richtte zijn eigen G50 label op (o.a. Klassenfeind, Modern Dada) en bracht sedert 2020 een resem, vooral digitale, singels uit. Met deze “I’m Too Young To Die” presenteert Oliver Decrow ons zijn lang verwachte debuut waarop heel wat van de eerder verschenen singels en natuurlijk ook nieuw werk is terug te vinden.

Minimale synthwave met een sobere darkwave feel zoiets, oftewel postpunk anno 2024, of heet dat al post postpunk?  Als u liefhebbert in minimal en synthwave heeft u mogelijks reeds van dit project gehoord, indien niet dan is nu uw kans. Deze “I’m Too Young To Die” is er op cd, op oranje vinyl en uiteraard ook digitaal. Laat ik eerst met de minpunten beginnen, of het minpunt zo u wil al kan dat voor sommige lezers ook weer een pluspunt zijn. Zo gaat dat in het leven. Vele nummers, de cd versie kent er een gulle 13, zijn ietwat inwisselbaar en an sich van een soberheid die de monotonie benadert. De dertien nummers in één ruk uitzitten kan voor sommigen onder jullie misschien net iets van het goede te veel zijn en tot een overdosis leiden.

Matiging is dan op zijn plaats want, en nu zijn we al bij de pluspunten, elk nummer an sich is wel uitmuntend in zijn soort. Steriel, sober en eerder kil dat wel, maar ook subtiel dansbaar voor lichaam en geest. Daar zit hem de sterkte van deze “I’m Too Young To Die” dat meteen aanvangt met een zeer prikkelend titelnummer. In de eenvoud herkent men de meester. Van het trage ietwat logge “Your Eyes Test Me” tot het aanstekelijke geritmeerde “Lost Adult”.  Van het prikkelende en strakke “Natural Instinct” (met additionele sensuele vocalen van ene Kiki Love) tot de donkere synthwave van “Horse Hoof”.

Van het  ietwat meer  poppy aandoende  titelnummer tot de  zachte Qual referentie van “Birthcage”. Van het zweverige en bijna dromerige “Falling Down From Heaven” tot de bijtende italo disco knipoog van “Maybe I Won’t Die Tonight”. Van de plastic erotiek “I Touch You” tot de cold wavende minimal in “In My Room”.  Van Oliver tot Decrow. Bent u een beetje mee?  Juist, de jaren 80 zijn een referentie, dat is de koude oorlog in zijn actuele vertaling ook net als het persoonlijke leven van Oliver Decrow, die met deze “I'm Too Young To Die” retro terug ongelooflijk hip maakt.

Oliver Decrow

Oliver Decrow (facebook)