Ze klinken erg Amerikaans maar ze komen uit Bergen, de stad waar het nog meer regent dan in de rest van Noorwegen, de band met de wel erg nihilistische naam Nix & The Nothings. En die stellen ons hun debuutalbum voor, heel toepasselijk en al even nihilistisch “Here Goes Nothing” geheten. Tien songs staan erop (speelduur 35 minuten).

The Cramps; het groepje van Lux Interior en Poison Ivy met hun stomende mix van punk en rockabilly is het eerste wat ons te binnen schiet bij de eerste noten van dit album en de eerste track “Caveyard”.

Echter, de rest van het plaatje heeft vaak meer weg van The Lords Of Altamont of van Dead Moon, eerder dan van de proto-psychobilly van The Cramps, al moeten we daar ook nog herhaaldelijk aan terugdenken. The Cramps zullen ongetwijfeld wel een van de invloeden zijn, maar in eerste instantie zijn het toch de geluiden van garagerockbands uit de sixties die het geluid van Nix & The Nothings bepalen. Garagerock, garagepunk, sixties punk, acid punk: in wezen is het allemaal hetzelfde en het gaat terug op het geluid van acts als The Sonics, The Seeds, The 13th Floor Elevators, The Standells of The Electric Prunes om ons tot de bekendste te beperken. Sommigen klonken al wat meer psychedelisch, anderen sloten nauwer aan bij de surfrock en rockabilly waaruit ze begin jaren 60 ontstonden. De sound en veel obscure songs uit het genre werden voor het nageslacht bewaard op legendarische compilatiereeksen als “Nuggets”, “Pebbles” en “Back From The Grave”.

Rockende fuzz gitaren en een onweerstaanbaar sixties orgeltje (een farfisa) bepalen de rauwe en stomende sound van Nix & The Nothings, die het genre herinterpreteren voor de kinderen van de 21^ste eeuw en voor de ‘oudere jongeren’ die nog steeds ‘mee’ zijn.

Nix & The Nothings zijn een vijfkoppig combo in de bezetting Nicolai Hervik Olsen (gitaar, vocals, mondharmonica), Daniel Rognes (farfisa, piano, percussie), Julia Flo Galaasen (bas, vocals), Andri Szarvas (gitaar, vocals) en Torgrim Nåmdal (drums, percussie). Op twee nummers speelt nog een gastmuzikant mee. Zo horen we een vedel op “Here Goes” en een sax op “All Night Long”. De mondharmonica geeft dan weer een bluesy toets mee aan songs als “Why” en “Too Many Bugs”. Titels als van laatstgenoemde song en van “Mushroom Baby” (ook nog met groot Cramps gehalte) passen dan weer perfect bij het acid (psychedelica) gehalte van de plaat. De voorlaatste song “Movin On” had een vondelingetje van The Pretty Things kunnen zijn en slotsong “Here Goes” is een wat meer ingetogen song, als enige tussen de garagerockstompers.  

Dat er gelukkig heel wat humor in hun nihilisme sluipt en je het allemaal niet even serieus moet nemen, bewijzen de clipjes die Nix & The Nothings voor verschillende songs van hun debuutalbum opnamen: “Caveyard”, “Why” en “No Ghosts”. Het plaatje verscheen op vinyl, op cd en digitaal en is een ferme aanrader voor de fans van stomende garagerock en sixties style acid punk.  

https://www.facebook.com/nixandthenothings

https://nixthenothings.bandcamp.com/album/here-goes-nothing