Een groep uit Brussel! Nile On WaX zijn een trio en ze maken een soort mix van post-rock en neoklassiek met elementen van psychedelica, ambient en jazz. En dit met enkel viool, basgitaar en drums.
Eerst heetten ze NOX en ze werden opgericht onder impuls van vioolspeelster Catherine Graindorge (de dochter trouwens van de beroemde Belgische advocaat Michel Graindorge, R.I.P.). De twee andere leden van Nile On WaX zijn David Christophe op bass en Elie Rabinovitch op drums. Initiatiefneemster Catherine Graindorge is niet de eerste de beste. Ze werkte al samen met onder meer Nick Cave en Iggy Pop, met Bertrand Cantat (Noir Désir) en met Pascal Humbert (16 Horsepower).
“After Heaven” (7 tracks, 48 minuten speelduur) is het vierde album van Nile On WaX. Maar de eerste twee, “Nox” (2009) en “Freaks” (2011), kwamen dus nog uit onder de naam NOX. “Bell Dogs” verscheen in 2017 voor het eerst onder de naam Nile On waX en nu is er dan “After Heaven”, voor het eerst op het door ons erg hoog aangeschreven Duitse label Tonzonen. Eerdere releases verschenen bij het Brusselse label Depot 214.
Het ijle vioolspel van Catherine Graindorge is het centrale element bij Nile On WaX. De muziek is erg filmisch en wordt gekenmerkt door een continu onheilszwangere sfeer. Nile On WaX spelen hoofdzakelijk instrumentale muziek. Enkel op het korte “Eternity” (de vijfde track), horen we spoken word onder de vorm van filosofische beslommeringen over tijd en eeuwigheid.
Het album opent met “In Heaven”, de langste track (12 minuten). Het is een spannende, zich langzaam opbouwende compositie waarin eerst en vooral het weemoedige vioolspel opvalt. “More Icon” is iets meer uptempo, energieker en percussiever en biedt een wonderlijk harmonieus samenspel tussen basgitaar en viool. “August 4” en “Ascension” klinken weer meer ingetogen en ambient. Dan volgt “Eternity”, de track met het spoken word. Mijn favoriete track heet “Improbable”, onbetwistbaar de meest heftige en ook de meest trippy track. De post-rock gaat hier aardig naar psychedelische stoner of spacerock neigen. “Slowdown” is tenslotte zoals de titel al aangeeft, een rustgevende, ambient meditatieve afsluiter.
Persoonlijk heb ik een voorliefde voor de wat energiekere tracks: “More Icon” en vooral “Improbable”. Maar ook de meer ambiente tracks zijn heel mooi en sfeervol: vooral “Ascension” en de machtige opener “In Heaven”.
De viool speelt doorheen dit album haar rol van lead instrument perfect. Ook het basspel is vaak prominent aanwezig in de sound en het samenspel van basgitaar, viool en drums doet je er eigenlijk niet bij stilstaan dat dit – vrij ongebruikelijk - gitaarloze post-rock is.
Delen op
Tags
Andere recensies
