Met zijn industrial Pantera vibe creëerde de eerste single ‘Eye To Eye’ hoge verwachtingen voor het volledige Mushroomhead album ‘Call The Devil’.

Die verwachtingen schiepen de gemaskerde avantgarde nu-metallers uit Cleveland bij mij ook door hun energetisch concert op 7 mei 2022 in Musikbunker Aachen, met Skarlett Riot en Sickret als support bands. Een concert waar de band het beste van zichzelf gaf voor amper 40 aanwezigen. Het voelde als ‘the old days’ wist meesterbrein Skinny Felton me te vertellen achteraf. Skinny is ondertussen het enige originele lid dat overblijft in Mushroomhead. Sinds het laatste album zijn er alweer heel wat ledenwissels gebeurd.

De tweede single ‘Fall In Line’ deed echter twijfel groeien.

Het album dan. Dat opent met ‘Eye To Eye’, so far so good. ‘Fall In Line’ is tweede, al wat minder. Maar dan ... volgt een bijna een uur lange marteling. Het gespeel met verschillende muziekstijlen werkt van geen kanten. De volgend-nummer-toets lonkt.

De hulp van Jackie LaPonza die hier en daar eens mag meezingen kan geen soelaas brengen. Soms versterkt ze zelfs het zagen dat in deze plaat zeer aanwezig is, vooral in ‘Decomposition’, ‘Grand Gesture’ en ‘Hallucination’, nummers 7 tot 9 van de 13 nummers tellende plaat.

Door de intros, geluidjes en soundscapes die hier en daar gebruikt worden, zit hier een carnaval/kermis concept in; of een amusementspark. Maar niet genoeg om echt een rode draad te zijn. Het werkt zelfs eerder storend, vind ik. In het nummer ‘UIOP (A Final Reprieve)’ haalt dat elusief verhaaltje het zelfs van de song. De intro doet mij denken aan de Rocky Horror Picture Show.

De mix van Matt Wallace is over het algemeen solide. De drums zitten goed en de gitaren klinken stevig, zoals nu-metal klinken moet. En de afwisseling met de melodische stukken is professioneel gedaan. De zang is er spijtig genoeg op verschillende plekken precies opgeplakt. Drie vocalisten in balans houden blijkt niet zo simpel. Maar zelfs een foutloze mix zou saaie nummers niet redden.

‘Call the Devil’ nodigt totaal niet uit tot herbeluisteren. Het is veel te lang en niks blijft hangen, buiten ‘Eye To Eye’. Het is echt moeilijk om het hele uur uit te luisteren. ‘Shame In A Basket’, het 8:22 durende voorlaatste nummer dat eigenlijk maar echt begint na 3 minuten en dan maar 30 seconden interessant is, helpt niet.

En het laatste: ‘Doom Goose’, afklokkend op 1:41, is een orchestrale intro van een musical met een ganzengeluid op het einde. Het zal wel een grapje zijn zeker. Maar wie lacht er?

Dit is een consistentieloze plaat met oninteressante, smaakloze, gevoelloze nummers. Terwijl het wel aanvoelt alsof de band net heel veel moeite heeft gedaan om net dat er wel in te steken.
Ze hadden misschien beter de duivel gebeld. Die had waarschijnlijk een betere plaat gemaakt, en had daar geen negen groepsleden voor nodig gehad.