'Praise The Iconoclast' is het tweede album van Morlocks, een driepersoonsformatie uit Gothenburg die al op een of andere manier actief is sinds 1991. Morlocks combineren industrial rock, symphonische orchestratie en gothic/cyberpunk elementen (hun persmap noemt het retrofuturisme) en een rits andere invloeden. Het album heeft gastvocalen door Sascha Konietzko van KMFDM, de Zweedse zangeres Karin My, en black metal maestro Heljarmadr, bekend van Grá en Dark Funeral.

De orchestratie is het meest opvallende 'anders zijn' van Morlocks in het industrial rock genre. Spijtig is dat ze dat echter, naar mijn smaak, te ver drijven. Veel te ver. De single 'Dicks In Tanks' lijdt er zelfs zwaar onder. Knip het symphonische stuk tussen 3'58" en 4'27" weg, samen met de overbodige intro van anderhalve minuut en er blijft een - nog altijd te lang - aardig nummer over van 6 minuten. Lange nummers interessant houden is niet gemakkelijk en spijtig genoeg slagen Morlocks er meestal niet in. En ze maken graag lange nummers, zo blijkt.

De songs missen door de orchestratie consistentie en mij stoort het. Te veel is te veel. En het wordt er niet beter op bij meerdere beluisteringen. Ik begin me bij momenten in een musical te wanen. Luister maar eens naar 'Inhuman Genome Project'. En ... ik ben allergisch aan musicals. En ik ben daarbovenop ook geen fan van het frêle stemgeluid van Karin My.

Morlocks missen consistentie in hun nummers en tussen hun nummers onderling. Het is een ecclectische mengelmoes van stijlen: epische filmmuziek, soundscapes, gothic metal, Fred Von Jupiter-achtige vibes in 'I'm The Payload', pop, KMFDM-stijl industrial rock (het gitaarwerk mag er zijn) ... KMFDM is bij wijlen niet ver weg, maar dan weer helemaal weg. En Karin is geen Lucia.

Wat ook niet helpt is de mix. Al die lagen boven elkaar niet laten uitmonden in een chaotisch rommeltje, dat is Morlocks gelukt. Maar het had voor mij meer moeten 'pompen'. Het is te vlak. Er zit geen basdrumbeat in. Misschien dat Heljmardr er voor iets tussen zit, want het frequentiespectrum is eerder dat van black metal dan dat van dansbare industrial. Enkel heel erg luid zetten lost dat euvel een beetje op.

Toen ik de persbeschrijving las bij deze plaat dacht ik dat ik een nieuwe favoriete plaat ging ontdekken. Spijtig, Morlocks, het heeft niet mogen zijn. Jullie krijgen echter wel goede reacties hier en daar, dus er is zeker wel een publiek voor deze bombastische industrial spielerei, alleen ... ik hoor daar niet bij. Spijtig.

Morlocks