Freak out in a moonage daydream.

Het lijkt alsof Bowie in 1971 in de toekomst kon kijken en een recensie over zijn eigen documentaire neerpende. Regisseur Brett Morgen streek echter deze eer op door de in september verschenen documentaire “Moonage Daydream” over Bowie los te laten op het grote publiek. De kijker wordt vanaf de eerste minuut meegezogen in het Bowie universum door het stemgeluid van de meester zelf. (2001: A) Space Oddity komt tot leven door een opzwepende mix van beeld en geluid. De duisternis waarin Bowie zijn teksten soms gehuld is, staat in fel contrast met de hoeveelheid kleuren die in een sneltempo op het netvlies van de toeschouwer geprojecteerd wordt.

Op het eerste zicht lijkt deze documentaire een verzameling van herinneringen aan zijn artistieke carrière als muzikant, songwriter, schilder, acteur en mimespeler. Bowie stond erom bekend nooit veel van zijn eigen identiteit prijs te geven en zichzelf in een waas van mysterie te hullen. De aandachtige kijker wordt echter overspoeld met de complexiteit en contradictie waarmee Bowie zijn hele leven te kampen had. Zijn fascinatie voor eenzaamheid, gevecht met trauma’s en worstelen met affectie resulteerden in de personages Ziggy Stardust en The Thin White Duke. Bowie gaf hen gestalte omdat hij zo onder andere zijn eigen gebrekkige sociale omgang met mensen kon camoufleren. Op deze manier kon hij experimenteren met zichzelf en de veranderingen waaraan hij zichzelf onderhevig maakte.

Brett Morgen slaagt erin om Blackstar om te toveren in een kleurenpalet waardoor de bijnaam van Bowie, kameleon, visueel alle eer wordt aangedaan. Fragmenten uit videoclips, concerten, interviews en favoriete films van Bowie worden samen met tot leven gekomen albumhoezen vakkundig tot één geheel gemonteerd. Dit alles overgoten met een spel van licht en schaduw, waarin technieken als slow motion en time lapse niet geschuwd worden.

Na twee uur lijkt de toeschouwer in een live video game te zitten waaruit geen ontsnappen mogelijk is. Wie zich de moeite getroost heeft om tijdens de aftiteling te genieten van Starman en Changes, wordt met een eigenzinnige mededeling van Bowie terug met beide voeten op de grond gezet.

Deze prent wordt vergezeld van een twee uur en twintig minuten durende soundtrack met een aantal verrassende live versies, medleys en remixen van bekende nummers. Zo krijgen we een oerversie van “Quicksand” en een onuitgegeven versie van “Rock’n Roll with me” te horen. De remixen werden speciaal voor de film gemaakt door onder andere Pet Shop Boys en Bournemouth Symphony Orchestra en vormen een aangename meerwaarde.

Bowie surely is a heroe, and not just for one day.