De Italiaanse multi instrumentalist (al geniet de bass wel zijn voorkeur) Massimo Pupillo is mede oprichter van de Italiaanse avant-garde band Zu. Maar hij werkte ook reeds samen met illustere figuren als Mike Patton, Jim O’Rourke (Sonic Youth), FM Einheit (Einstürzende Neubauten), Fugazi, David Tibet (Current 93), Thighpaulsandra (Coil), Gordon Sharp (Cindytalk / This Mortal Coil), The Ex, ... om er een paar te noemen en hij componeerde ondertussen ook voor toneel, opera en dans.

Sedert 2020 is de man met “The Black Iron Prison” (Subsound Records) ook solo acief en dat brengt ons heden bij deze “Our Forgotten Ancestors” dat zeer recent bij Glacial Movements verscheen. “Our Forgotten Ancestors” is, zoals het bij het Glacial Movements label past, een introspectief ambient album dat mits klank op zoek gaat naar verdieping en verbinding. Ditmaal met onze verre en vergeten voorvaderen, we durven ze wel eens primitievelingen noemen al stonden ze vele malen dichter bij de natuur en dus ook het leven en de dood.

Massimo Pupillo neemt ons 11 composities lang op sleeptouw, verkent de grenzen van tijd en ruimte met klanktapijten, die voor een soms onwezenlijke stilte  zorgen, de stilte in ons zelf. Af en toe duiken er plots stemmen op of gekraak en geruis of belletjes, natuurgeluiden en dreigend gerommel op de achtergrond alsof een lawine ons gedeeld verleden opnieuw dreigt toe te dekken. Dromerig zonder lieflijk te zijn, echoënd en galmend als het verleden van een  nabije toekomst, het ijle niets, waar alleen tijd en ruimte is zonder menselijke contaminatie. Of hoe zeg je dat in mooi Nederlands.

Net als de muziek zijn we zoekende, glijden we als het ware door onze sterfelijkheid. De titels van de nummers zijn in een soort Sami (tenminste ik aanzie het als een redelijke gok en ook de titel van één van de nummers), de (oude) taal van het hoge noorden (Finland, Noorwegen en Zweden), waar het noorderlicht ook nu nog haar mysterieus lichtspel over de aarde gooit en ons stervelingen even doet ‘verwonderen’ alsof we beseffen dat ook onze verre voorvaderen ditzelfde lichtspel zagen en er een teken van hogere machten in herkenden. Soms is de muziek, dicht dan weer laat ze wat ademruimte, ze vertroebelt niet maar maakt wakker. In haar meest stille passages is de muziek soms oorverdovend luid. Ambient tussen licht en donker, tussen het wakker worden en het slapen gaan.

We know it
engraved in our cells
The origin
To feel the primordial song
We need to have
A childish interest
For the universe
Living In a hint of islands
Far and true
Atlantic and remote ones
A hint, that's enough
To find each other
Where time didn't exist
When there was only space

Massimo Pupillo (facebook)