Dit album was onderaan mijn stapel 'te doen' terechtgekomen en vond ik bij de opkuis van mijn redactiewerk terug met het idee dat ik dit album wel degelijk een review op Dark Entries had geschonken. Niet dus, 'computer said no' en via de zoekfunctie op deze site was ook al niets terug te vinden. Gelukkig ontdekte ik mijn abuis net op tijd, want deze cd biedt best heel wat interessante electro riedels zeker voor diegene die in de jaren 90 en 2000 zijn opgegroeid met die typische Duitse electro sound.

Maar wie of wat is Martiné? Dit project gaat reeds terug tot de jaren 80 toen een groep uit Aken, een pisboog over de Belgische grens,  luisterde naar de naam Silent Invasion. Deze groep bracht ooit een cassette uit bij het vermaarde, toen opstartende Danse Macabre label van de heer Bruno Kramm (Das Ich). In de jaren 2000 werd Silent Invasion playingGod om nog later over te gaan in Mr. Hilter. In 2022 werd Martiné boven de doopvont gehouden. In mei dit jaar verscheen van deze Martiné het debuutalbum “Nichts Währt Ewig”, een debuutalbum waarbij trouwens meteen een remix cd is ingesloten. Met dit album brengt bezieler Thomas Martiné een ode aan de oudere Duitse electro 'sound' die zich ophoudt tussen electropop,  dark electro en ietwat Teutoons aandoende electro dramatiek. Hoewel vaak dansbaar zijn de composities op dit album ook altijd zeer beluisterbaar en genietbaar. 

De opener, het ietwat drammerige “Phallanx” toont al meteen waar de klepel hangt, de Duitse vocalen zorgen voor nog meer dwepen bij het stevige ritme. Electro die moeiteloos 20 jaar geleden door de boksen van de danszaal had kunnen klinken en die al even moeiteloos voor het betere ‘trillen met de billen’ werk had gezorgd. “Macht Der Stimme” (zie clip) is nog zo een titel vol dansplezier, drijvend op een strakke ebm ritmiek, die zeker door de betere donkere dansvloer dj’s dient opgepikt te worden. “Seraph” (zie clip) tapt uit een meer donker, sfeervoller vaatje maar kent wel een zeer prikkelende melodie die ergens tussen electropop en dark electro zweeft.

In “A Final Note” (ja er zijn ook een paar Engelstalige titels) knipoogt Martiné en passant eventjes naar de Canadese school met meer moderne electro arrangementen. Maar ook hier is het resultaat weerom ‘proper’ en vooral boven de gevreesde middelmaat. De melodie van de industrial pop hymne “My Saviour” is aanstekelijk, terwijl “Cutting Edge”  dan weer de electro industrial ademt die al voorzichtig in “A Final Note” aan bod kwam. Ik begrijp nu al waarom dit album in de Duitse alternatieve hitlijst de eerste plaats wist te bezetten. Dit album is vermakelijk en aanstekelijk, gaat nooit door de rooie, maar lijkt perfect uitgebalanceerd voor de electro liefhebber, terwijl het geluid teruggrijpt naar de hoogdagen van de Duitse (dark) electro.

In “Lie To Me” ontmoeten Das Ich en NIN elkaar, dat “Ein Sturm Zieht Auf” als vooraf singel werd uitgespeeld durf ik dan weer merkwaardig vinden want naar mijn altijd bescheiden mening staat er wel degelijk beter op dit album. Oordeelt u vooral zelf via de clip onder deze review wat u van dit eerder wat minimaal aangeklede nummer vindt. “NON” is electropop zonder dat je bek ervan dichtkleeft, met andere woorden voldoende krachtig en met een donker sfeertje op de achtergrond. Al raad ik wel een zonnebril aan. Sci-fi electropop op “Wipe Out”, hitsige electro (pop) siert “Black Noir”, terwijl “Die Welt Is Nicht Genug” mag ingeschreven als voorbeeld in de schoolboeken die het geluid van typische Duitse, eerder donkere electropop een definitie willen geven. Toegankelijk, dansbaar, maar toch voldoende alternatief en duister.

Tot slot, jawel Mariné is vrij gul met 13 nummers, is er het voorzichtig experimentele  “Stuka”, een afgemeten duikvlucht van hamerende 'beats', schroot, ‘endzeit’ ritmiek en dreigende sfeer, ja ik hoor zelfs ietwat oude bombastische Das Ich. En dan is er in deze digipak nog een remix album waarop vooral “Black Noir” en “A Final Note” door de machines worden gejaagd door nu nog heel wat minder bekende namen als daar zijn: Hexify, Mach Fox, Empathia Poethica, DFortleben of Misssuicide om er een paar te noemen. Om maar te zeggen, de dansgrage electro ondergrond blaakt nog altijd van gezondheid. Deze Martiné van zijn kant brouwt hier een album waarmee ik me best weet te vermaken en dat ik zou willen aanraden aan alle electro liefhebbers, die naast houden van dansen en zweten ook graag een album hebben waarnaar ook in de huiskamer kan geluisterd. De verpakking van deze ‘Nichts Währt Ewig” is alvast een gulle deal.

Martiné (facebook)