Ludus heeft de tijd van de post-punk getekend met hun jazzy avant-garde post-punk. De groep ontstond in Manchester in 1978. Linda Mulvey was naar Manchester gekomen om er kunst te studeren. Ze raakte er vertrouwd met de alternatieve muziekscène en veranderde er haar naam in Linder Sterling. Als visueel artieste ontwierp ze onder meer platenhoezen voor The Buzzcocks en Magazine. Op een mooie dag besloot ze dat ze zelf ook een groep kon oprichten. Ze verzamelde een paar muzikanten rond zich en Ludus was een feit.

De groep werd meteen een sensatie, en flirtte even met Factory Records. Alles kreeg een andere draai als de oorspronkelijke gitarist Arthur Cadmon vertrok en vervangen werd door Ian Devine. De groep verliet de veilige punkmuziek en sloeg een meer experimentele richting in, meer jazzy, hectisch, hyperkinetisch. Sterling zelf vergeleek haar manier van componeren met haar fotomontages. Knip- en plakwerk kan de basis zijn voor alle uitingen van kunst, betoogde ze.

De groep tekende bij New Hormones, het label van The Buzzcocks, waar ze een resem singles en hun debuut bij uitbrachten. Omdat New Hormones het financieel niet breed had werd dit debuut - Pickpocket - op cassette uitgebracht. De groep was uiterst creatief en bracht in 1981 en 1982 naast voornoemde cassette maar liefst twee lp’s, een ep en twee singles uit.

Ludus probeerde daarna een meer toegankelijke, tegendraadse pop-richting in te slaan. Ze namen een ep op voor Sordide Sentimental, en eentje voor Les disques du crépuscule. Benoît Hennebert van het laatste label was reeds fan sinds hij de groep in 1981 in Brussel aan het werk zag. Hennebert zag de samenwerking groots, en had plannen om een nieuwe lp en een verzamelaar uit te brengen.

Die platen zouden helaas nooit het daglicht zien (en de ep die Ludus voor Crépuscule opnam verscheen ook pas jaren later). Er waren meer en meer spanningen tussen Sterling en Devine, de twee creatieve breinen achter Ludus. Het duo ging naar Brussel om de plaat op te nemen, maar er bleek geen enkele synergie meer te bestaan. Samenwerken was onmogelijk en de groep werd ontbonden. De twee zouden elkaar jarenlang niet meer spreken.

‘Nue au soleil’ - een verzamelaar die niet verward mag worden met een vorige compilatie met dezelfde titel - geeft een extensief overzicht van de carrière van Ludus, met 18 scharniernummers en signles uit de verschillende uitgaven van de groep. En uiteraard een paar exclusiviteiten, zoals een nummer uit de punky eerste bezetting van de groep - die nooit verder kwam dan twee demo’s - en een nummer van Devine & Sterling uit 2001, toen beiden hun samenwerking hernamen en Ian Devine muziek schreef voor performances en films van Sterling.

Er is ook een bonus-cd met de opnames van de John Peel-sessie die de groep in 1982 deed, die enkel onuitgegeven nummers bevatte, en een berucht concert uit hetzelfde jaar in de legendarische Hacienda. Het was een buitengewone show waarin Sterling uit protest tegen het heersend machismo papieren borden met roodgeverfde tampons en uitgedoofde sigaretten op alle tafels liet plaatsen en - als vegetariër - in een vleesjurk optrad waaruit bij het einde van het optreden een gigantische dildo tevoorschijn kwam. Bevriende artiesten deelden tijdens het optreden rauw slachtafval uit, ingepakt in pornoafbeeldingen. Sterling had het immers gehad met het gesnoef over porno en het seksisme van de bezoekers van de Hacienda.

Oh ja, moeten we erbij vermelden dat Ludus warm aanbevolen wordt door fan van het eerste uur Morrisey? Bij deze dan.