In den beginne was er Texas Trauma. Oké, ik betrek dit er maar bij, maar ik heb goede redenen om hun debuutalbum ‘Topgun Patsy’ uit 2009 nog eens onder de aandacht te brengen. Allereerst omdat het een goede plaat is, maar ook omdat ik gehoord heb dat de wortels van Kezdown bij Texas Trauma lagen.

Dat blijkt uiteindelijk een beetje overroepen te zijn, want slechts één lid van het intussen van de aardbol verdwenen Texas Trauma speelt nu ook bij Kezdown. Dat is zanger en gitarist Didier Czepczyk, die daarnaast bovendien ook nog eens bas speelt bij de Belgische gothlegende The Breath Of Life.

De tweede oprichter van Kezdown is toetsenist Mathieu Rousselet. Op de website van de groep wordt met enige humor weergegeven hoe beiden elkaar ontmoetten op fuiven, vaststelden dat ze beiden hielden van Depeche Mode, begonnen op te scheppen over de muziek die ze beiden maakten, om uiteindelijk samen in een repetitiekot te belanden.

(Over humor gesproken, wil ik hier niet onvermeld laten dat Czepczik me regelmatig aan het lachen heeft gebracht met zijn Franstalige columns van een zekere ‘monsieur Pchik’ voor de Brusselse radio Rectangle, columns die helaas tot het verleden behoren.)

Hoe dan ook, Kezdown brengt in 2018 zijn debuut ‘Escape Lane’ uit op het intussen zeer betreurde Wool-E Discs. De plaat bevatte een mooie mix van elektronica en gitaren, en werd goed ontvangen. De invloeden van Depeche Mode waren best herkenbaar, maar ik zou luisteraars aanraden om zich hier niet op te verkijken. Kezdown is geen synthpop, maar in de eerste plaats rock, waarbij zowel de gitaren als synths zich fors laten gelden.

In 2023 komt dan de opvolger ‘Erosion’ uit, intussen op het AlterProdlabel. Drummer Gaston Hollands, die op ‘Escape Lane’ nog gecrediteerd werd voor ‘live drums’, is een volwaardig groepslid geworden. Voor de mastering werd opnieuw de hulp van Len Lemeire van Implant ingeroepen, wat in mijn ogen steeds een goed teken is.

Als ik ‘Erosion’ opzet, heb ik meteen het gevoel dat men voor een dieper en donkerder geluid gaat. Er zijn meer lagen, meer geluiden, meer details. De gitaren klinken scherp, met zowel duistere motieven, breed uitwaaierende riffs als gierende solo’s. De synths gaan van diepe drones tot sterke melodieën en dansbare programmatie. De drums zijn gedreven, en de zang klinkt overtuigend en sterk.

Nu klinkt het alsof ik onrecht aandoe aan ‘Escape Lane’, een plaat die ik best wist te smaken toen die uitkwam, maar ik kan niet rond de evidentie heen: met ‘Erosion’ heeft Kezdown zichzelf overtroffen, en heeft het een sterke plaat afgeleverd die de liefhebbers van donkere rock zou moeten bekoren.

Kezdown: website / facebook / bandcamp