Ratelende drums en gierende gitaren. Ik val met de deur in huis, maar dat doet deze ‘Depair’ van Invinctus ook. U hebt het al begrepen, indien u van razendsnelle edge-, black en deathmetal houdt, mag u even aankloppen bij deze vrolijke doch volledig nuchtere Belgische bende. De herhaalde snelheidsovertredingen worden regelmatig afgewisseld met tragere passages, waarbij men even op de rem drukt om daarna weer keihard op te trekken. En dat geeft een opwindend effect, net zoals je bij een pretparkattractie even je adem moet inhouden vooraleer je naar beneden dondert.

Ik moet zeggen dat ik maar weinig versta van de grunts van zanger Jo, maar als de titel van je plaat ‘Despair’ is, en er staan nummers op als ‘Inhumane shells’, ‘Coffins’, ‘Ablaze’ en vooral ‘Screams of an enslaved choir’, dan kan ik me inbeelden dat de heren in hun teksten niet uitblinken in optimisme voor de mensheid. Jo ken ik ook persoonlijk als een zeer geëngageerd persoon die erg gevoelig is voor het onrecht in de wereld, en ik kan me niet inbeelden dat hij hieruit geen inspiratie kan opdoen voor gitzwarte lyriek.

‘Despair’ is de eerste volledige plaat van Invictus, al heeft de groep sinds zijn ontstaan in 2018 al een ep en een split met de Turkse straightedgers van Risale uitgebracht. ‘Despair’ is echter het sluitstuk van deze eerste periode, want een aantal nummers uit die vorige uitgaven werden hier opnieuw opgenomen, vanuit de gedachte dat u ze absoluut moest horen, en dat u dat aan de hand van de volledige plaat zou doen. En zo hoort het, want Invictus zet hier zijn beste beentje voor, en heeft alvast op mij indruk gemaakt.

Invictus: bandcamp / facebook