Sommige muziekgenres zijn echt niet kapot te krijgen. En we hebben het nu niet over folk of blues of jazz met een geschiedenis van een eeuw of nog veel langer (folk) maar over gothic rock. Een genre dat toch ook al even geleden zijn veertigste verjaardag vierde. In welk jaar daar kan men over discussiëren, persoonlijk houd ik het voor de geboorte van het genre op 1978, het jaar dat “The Scream” van Siouxsie And The Banshees verscheen. Gothic rock kent als genre zijn hoogtes en zijn laagtes, maar telkens je denkt dat we op een dieptepunt zitten en het genre op sterven na dood is, verschijnen er weer een aantal bands op het toneel om de muziekstijl te revitaliseren, rehabiliteren, reanimeren met songs en albums naar het gekende recept met gitaar, bass, synths en drums (menselijke drummer of drumcomputer, daar valt over te onderhandelen) en tot slot ofwel een bezwerende vrouwenstem ofwel een diepe, gedragen mannenstem die liefst mystieke teksten declameert. En die zangstem is in dit geval mannelijk. MassAnder noemt zich hier de zanger.
De bandnaam van een typische gothic rock band heeft net als de lyrics liefst iets mysterieus en mystiek. En dat zit hier met Into The Mist meer dan goed. Into The Mist zijn een trio uit Rome. Naast zanger MassAnder zijn er gitarist LilAngel en als derde lid SaintAngel op drums, bass, gitaren en synths.
Into The Mist past dus in het rijtje van de grote drie: The Sisters Of Mercy, Fields Of The Nephilim en The Mission. Of nog: Love Like Blood, The Tors Of Dartmoor, Rosetta Stone, The Merry Thoughts, Nosferatu, The Wake of in recenter tijden The Eden House, Dr Arthur Krause, … U kan het lijstje vast nog verder aanvullen.
De drie muzikanten zaten sinds de jaren tachtig reeds in verschillende gothrockprojecten. De donkere en sombere sferen van het einde van vorige eeuw zijn nooit verdwenen, sterker nog, ze hebben hun broeierig duistere en doomy gloomy sound behouden en verrijkt met nieuwe geluiden. In maart 2013 werd Into the Mist geboren uit de as van de vorige projecten. Welke komen we nergens te weten evenmin als de echte namen van de muzikanten. Zoveel Italiaanse gothic rock bands ken ik niet. Artica komt me onmiddellijk voor de geest (die van het geweldige “Sarajevo”) en na wat denken Christine Plays Viola, Le Vene Di Lucretia, Bohémien, The Spiritual Bat en The Stompcrash. Het eponieme debuutalbum “Into The Mist” verscheen reeds een half jaar na de oprichting, in september 2013. “Graveyard Of Stars” verscheen eind 2014, het remix album “Dancing Into The Mist” eind 2015 en dan was het dus wachten tot 2024 voor het vierde album “Phalena” (11 tracks, 42 minuten speelduur).
Ook met de donkere mystiek in de songteksten van elke zichzelf en het genre respecterende gothrockband zit het helemaal snor bij Into The Mist. Ze gebruiken in de lyrics erg graag woorden als: candles, shadows, night, moon, darkness, dreams etc. Het mystieke sfeertje blijkt ook al uit de songtitels zelf: “Dark Willows”, “Phalena (the tale of the child in the woods)”, “Moonglare Evil”, “Obscured”, “Nocturnals Die”, “Lilith Comes At Night”, “Tenebra” (‘duisternis’, wat Latijn doet het ook altijd), “White” en “Outro: Overdose Of Moon”. De prijs voor meest mysterieus mystieke lyricregel gaat naar ‘Ancient graves angels sing in a poetry of darkness’ (in “White”).
De titelsong “Phalena (the tale of the child in the woods)” is het tragische verhaal van de vriendschap tussen een jongetje en een vlinder. Een soort duister sprookje. ‘Falena’ is Italiaans voor een nachtvlinder.
“White” is een vrij rustige, gevoelige song met akoestische gitaar, bespeeld door ene VladAngel, geen officieel groepslid en enkel op dit nummer te horen. Dit is ook het enige nummer waarop vrouwelijke vocals zijn te horen (van ene Elena) in duet met zanger MassAnder, wat aan de song een bijzondere dynamiek verleent. Er zit naast de kenmerkende lage, diepe zang trouwens ook nog een fluisterstem in.
Na de korte “Outro: Overdose Of Moon” (de negende track) is het eigenlijke album gedaan. Maar dan volgen er nog twee bonustracks. “Falena (la favola del bambino nel bosco)” en “Мотылёк” zijn respectievelijk een Italiaanse en een Russische versie van het titelnummer. ‘Мотылёк’ (getranscribeerd: Motylek) is Russisch voor nachtvlinder.
Eigenlijk zijn het drie verschillende nummers, weliswaar met dezelfde melodie die opduikt. Als je de Italiaanse en Russische tekst door de google vertaalmachine draait, krijg je een totaal andere tekst dan de Engelse. Het gaat weliswaar om hetzelfde verhaal maar gans anders benaderd en beschreven. Ook qua lengte verschillen de drie versies aanzienlijk.
Mijn favoriete songs zijn de openingstrack “Dark Willows”, het wondermooie “White” en de titeltrack in het Engels en in het Italiaans. Ik vind Italiaans trouwens een erg geschikte taal voor gothic rock.
Voor gothic rock fans is dit sterke album een zeer mooie aanwinst in de collectie. Gothic rock is undead!
Delen op
Tags
Andere recensies
