Simone Skeleton en Risa Hara besloten in 2020 ergens te Londen deze Inanis Yoake op te richten. Een muzikaal project waarbij het tweetal zich zou laten en laat omringen door tal van gasten en om op hun eigenzinnige manier romantische dark wave met dark folk invloeden de wijde wereld in te sturen. Al wilden ze zich ook niet op welk genre dan ook vastpinnen. In datzelfde jaar 2020 verscheen reeds het debuut “In a Summer’s Silence” (HauRuck! SPQR) en nu is er deze “How Things Seem” waarop onder meer Matt Howden (Sieben), Vivienne Cure en Tony Wakeford (Sol Invictus) present tekenen.

Namen die voor de lezers van deze website allicht niet onbekend zijn.  Opnieuw is dit album zeer sferisch, donker maar tegelijkertijd ook krachtig. In mensentaal een soortement dark wave met dark folk en ethereal invloeden.  “How Things Seem” is dan ook een album waarbij je meent tot rust te komen maar zoals de titel reeds deels aangeeft, niets is wat het lijkt. Want dit album kan best ook wel eens ongemakkelijk gaan zitten en hoewel diep en zwart van klankkleur af en toe ook oorverdovend luid en scherp gaan klinken in een hoopvolle stilte.

We doen de deur open met “The End Of The Horizon” en duikelen dan in het “Nowhere” van “The Abyss In You”. Het zou wel eens die afgrond in onszelf kunnen zijn die maakt dat dit album soms wat ongemakkelijk gaat zitten. Zie een niet onbekende wijsgeer niet ooit 'als je in de afgrond kijkt dan kijkt die terug in jou'? Als uitsmijter voor het album werd voor “Miraggio”(zie clip) gekozen, een beetje gewaagd want naast "Niente Resta", het enige niet Engelstalige nummer op dit album en ook een nummer dat alleen door Simone en Risa in elkaar is geknutseld (het duo staat in voor composities en arrangementen en af en toe doet men beroep op gastmuzikanten en gast vocalisten). “Miraggio” is alsof Dorian Grey in de spiegel kijkt, niks lijkt immers wat het is en hoewel eerder monotoon en diep rood van opzet snijden de gitaren toch in je vel en niet op de meest aangename manier.

Tony Wakeford valt te herkennen in “The Edge Of Your Street”,  terwijl de bij ons nog onbekend Vivienne Cure met “Abandonned” vrouwelijk aangestuurd atmosferisch dark wave torment de ether inblaast. Dark wave zonder elektronica of de actueel haast verplichte minimale beat en dansbaarheidsfactor. Daartoe bent u bij deze Inanis Yoake aan het verkeerde adres. Vermeld ik ook nog het dromerige “In The Shade”, met vocalen van Emito Ota en  het knappe titelnummer. Zo. Muziek van het donkere soort die niet altijd even makkelijk zit. Romantisch, donker, sferisch tot dromerig en introvert maar ook pijnlijk eerlijk. Of hoe je escapisme ook soms diep in jezelf kunt zoeken.

Inanis Yoake