Vorige zomer was ik heel lovend over het optreden van de Zweedse songwriter, muzikant en zanger Henric de la Cour, die ik aan het werk zag op het Amphi Festival te Keulen. Bij uitstek één van de beste optredens die ik dat weekend mocht aanschouwen. Eind vorige maand verraste hij ons met een nieuw album getiteld ‘My Bones, Your Ashes’. Heugelijk nieuws dus dat we graag even in de kijker zetten. 

Henric de la Cour, een afkorting van zijn volledige naam Paul Henric Dornonville de la Cour, werd in 1974 geboren in Eskilstuna, een belangrijke Zweedse industriestad die tevens een grote Finse gemeenschap herbergt. Hij startte zijn muzikale carrière als leadzanger in de band Yvonne, die tussen 1993 en 2002 vier albums uitbracht. Na het opdoeken van dit project maakte Henric als medeoprichter deel uit van Strip Music, waarvan we in 2009 de laatste tekenen van leven te horen kregen. Kort daarna werd hij bekend als dj en speelde hij de rol van Jack Skellington in de musical ‘A Nightmare Before Christmas’. Vervolgens ging hij solo aan de slag, en in 2011 kregen we het eerste resultaat voorgeschoteld: het album ‘Henric de la Cour’, waarop de hit ‘Dracula’ te horen is. Al snel – in 2013 – lag de opvolger ‘Mandrills’ klaar, waaruit de hits ‘Chasing Dark’ en ‘Grenade’ komen. Pas in 2018 kregen we de tonen van ‘Gimme Daggers’ te horen. De pauzes tussen zijn albums lijken steeds langer te worden, want het duurde een dikke zes jaar vooraleer ‘My Bones, Your Ashes’ uitgebracht werd. 

Deze lange pauzes zijn volgens mij niet vreemd gezien de gezondheidstoestand van deze artiest. Henric lijdt sinds zijn kindertijd aan mucoviscidose, ook wel bekend als de taaislijmziekte. Dit is een genetische aandoening waarbij de slijmen die in de lever, longen, spijsverteringsorganen en voortplantingsorganen worden geproduceerd zeer taai zijn en hierdoor moeilijk hun weg naar buiten vinden waardoor mogelijks obstructies ontstaan. De levensverwachting van deze patiënten ligt gemiddeld rond de vijftig jaar. De la Cour hield zijn ziekte de grootste tijd van zijn leven geheim, maar ongeveer tien jaar geleden werd hij gedurende een aantal jaren gevolgd door een filmploeg die de ontwikkeling van zijn ziekte en zijn ervaringen op beeld vastlegde. Meteen werd duidelijk dat sterfelijkheid een prominente rol in de artiest zijn leven speelt en dat muziek zijn uitlaatklep is om op donkere momenten een licht te creëren en zijn bestaan draaglijk te maken. 

De foto die op de albumhoes prijkt, schept meteen de sfeer van het album. Het lijkt om een met bloeddoorlopen ogen Henric te gaan die na al die jaren ziekte slechts nog een schim van zichzelf is. De bovenste, zichtbare lagen van de persoon lijken afgepeld zodat de aangetaste kern steeds meer zichtbaar wordt. De schade die werd aangericht, lijkt onomkeerbaar. 

Het album ‘My Bones, Your Ashes’ telt in totaal tien nummers en duurt jammer genoeg slecht een goeie dertig minuten. Het sterke en energetische openingsnummer 'Bones, Ashes' brengt de luisteraar met een diepe beat meteen in de richting van de dansvloer. Song nummer twee ‘Hey You, Hell No’ werd in de herfst van vorig jaar uitgebracht als eerste voorloper van de nieuwe plaat en borduurt verder op de dansbaarheid van ‘Bones, Ashes’. ‘Dead Hank’ en ‘Interlude’ zijn respectievelijk de derde en tweede uitgebrachte singles die baden in een gloed van melancholie. ‘Dead Hank’ is een aaneenschakeling van synthriffs, ‘Interlude’ laat dan weer een zeer duistere, prachtig trage melodie horen. Met ‘Dread Forever’ en ‘Hate In G Minor’ balanceren we verder op de rand van ziekte en wanhoop, maar met het vooruitzicht om de toekomst beter te proberen maken (‘I will stop the drinking and focus on my pills’). De nummers ‘Scavenger’ en ‘High-Rise’ laten de poppy sound horen zoals we die in de jaren 80 kenden. Al van bij de eerste luisterbeurt viel me meteen het negende nummer, ‘Schneider’ op. Dit nummer schiet torenhoog boven de rest van de plaat uit. Het is een prachtige ballad waarin de stem van Henric de la Cour op zijn breekbaarst is, de teksten dubbel zo hard binnenkomen en dit onder begeleiding van enkel een piano en hier en daar een krakend geluid, alsof Henric het begeeft en opgeeft. Prachtig, eenvoudig, rauw en intiem. Ik vind het eerlijk gezegd jammer dat hierna nog een song te horen is, het uptempo nummer ‘Autumn Is Upon Me’. Niet dat dit een slechte song is, integendeel, maar het album had perfect kunnen eindigen na het broze ‘Schneider’. ‘I didn’t mean to hurt you’ zingt de la Cour en we hebben geen reden om hieraan te twijfelen, maar dit album raakt wel uiterst gevoelige snaren. We spreken hier van een stevige aanrader voor de melancholische darkwave en synthpop liefhebbers onder ons met een voorliefde voor de jaren 80. 

Wie een plastic cd-schijfje aan zijn collectie dacht toe te voegen, zal wellicht ontgoocheld zijn. Het album is immers enkel digitaal en op vinyl verschenen. Hieronder vindt u alvast een voorproefje van dit fijne album. 

bandcamp

spotify

facebook