'I'll Find the Way', 'Broken Seams' en nu 'Sovereign Sore'. Dit is de 3e single van Heartlay in 2022.
'I'll find the Way' is guitaarloze industrial rock met een groove, vergelijkbaar met de rustigere stukken in 'The Oath Pt. 1', uit 2021. 'Broken Seams' is dan weer een industrial rock song met ballen waar een opvallend synthesizer deken overheen ligt. Het nummer is opgebouwd rond een melodieus refrein, en melodische stukken die op de juiste momenten uitbarsten in een stevige headbangriff met schreeuwvocalen. Een ogen-dicht-en-lichtjes-headbangen meezinger.
Deze 'Sovereign Sore', met zijn Deathstars-introotje, bouwt met gelijkaardige materialen maar waarvan het soortelijk gewicht veel hoger ligt. De riff is harder, het refrein draait deze keer rond de schreeuwvocalen en niet om het melodieuze einde ervan. Het nummer wordt net op de juiste momenten wat rustiger om dan weer keihard toe te kunnen slaan. Dit is geen industrial rock meer, maar industrial metal en wat mij betreft Heartlay op z'n best. Ik heb gewoon spijt als de 3:47 gedaan zijn. Enkel 'replay' helpt.
Het is totaal onbegrijpelijk dat deze Parijse Industrial band zo in de schaduw blijft. Even checken hoeveel besprekingen er van Heartlay releases vindbaar zijn op het net zegt genoeg. Ze hebben ook geen wikipedia pagina. En hun Discogs pagina is niet up-to-date. Zo is het lot van unsigned bands (ze hebben hun eigen label: Anexile).
De sound die ze neerzetten is echter wel opvallend sterk, gelaagd en fris.
Heartlay combineert diverse invloeden en zijn daarom moeilijk vergelijkbaar met een specifieke band... Als je houdt van Zeromancer, Nine Inch Nails en Filter zou ik Heartlay zeker checken. Maar bands zoals Raubtier, T.A.N.K., InCry, Deftones, A Perfect Circle en zelfs Smashing Pumpkins en Tool zijn al vernoemd als gelijkaardig.
Concertorganisatoren in Belgie: Parijs is echt zo ver niet...
Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.
Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971