Funus, dat is een one man project uit Nederland. En die multi-instrumentalist heet Ruben Vermeulen. In 2016 debuteerde hij met dit project met het album ‘Adrift Alone’. Ik kende dit album niet, maar heb het met plezier eens beluisterd. Terwijl deze ‘Adrift Alone’ toch eerder onder te brengen valt onder (progressieve) black metal met veel ruimte voor akoestische passages, zoekt opvolger ‘Mono’ andere muzikale oorden op.

‘Mono’ telt zeven tracks binnen het genre shoegaze waarmee je vlot drie kwartiertjes zoet bent. Opener ‘Gloom and Dusk’ neemt je bij de hand en duwt je binnen in een droomwereld: rustiek, akoestisch gitaargetokkel, sfeervol, dromerige zangpartijen (met als gastzangeres Sabina Knol) en op de achtergrond hoor je wat meeuwen zingen. ‘Would you’ start met een fikse regenbui, daarna kabbelt het rustig verder. Het gaat er iets ‘dikker’ aan toe tijdens ‘Soul Faced’ met iets meer ritmiek. Sabina Knol hoor je ten volle tijdens het dromerige ‘Embracing Relived’, persoonlijk mijn favoriet van dit album. Na ‘Orb of inner Voices’ en ‘Never heard’ volgt afsluiter ‘On unknown wings’ met een speelduur van 9.47. Dit lied heeft meer tempo, klinkt erg jaren ’80, en maakt enkele terugvallen om terug te kunnen aandikken tot een groots einde.

Het is lovenswaardig om als artiest zo drastisch te evolueren, hopelijk kunnen de fans van het eerste album deze twist ook appreciëren. ‘Mono’ is toegankelijk, sfeervol, een knap gemaakt luisteralbum. Misschien net niet pakkend genoeg om op te vallen in een verzadigde muziekindustrie, maar de meerwaardezoeker lust hier wel pap van.

Funus