Deze release zat in een pakket dat ons vanuit Moskou werd toegestuurd door het No Name/Addicted label. In het pakket zaten naast nagelnieuwe ook een aantal oudere releases, uitgekomen op bevriende maar ter ziele gegane labels, waarvan onze Moskovieten vonden dat ze nog een nieuw promorondje verdienden. In het pakket zat onder meer “Oil Tank Blues”, het debuutalbum van Dirtpill (dat we reeds bespraken), oorspronkelijk daterend van 2011 en deze split van Dirtpill met de collega’s van Fire To Fields zat er ook bij.
Twee demo’s staan er verzameld op deze split EP (7 tracks, 28 minuten): van Fire To Fields de “Fire to Fields, demo 2009” en van Dirtpill de “Somedevil, demo 2008”. Het verscheen (oorspronkelijk in 2012) bij een joint venture van twee Russische labels: Xmen Records (waar we verder niks over weten maar ze brachten ooit een split uit met het Belgische Agathocles) en Destroy Sounds Records (een crust grind label en distributiebedrijfje uit Krasnodar, opgericht in 2011).
Tussen haakjes, het moederlabel No Name/Addicted verzet zich onomwonden tegen de oorlog en herbergt naast Russische ook Oekraïense bands (en een paar Scandinavische).
Dirtpill kenden we dus al. Dirtpill werd opgericht in 2008 te Krasnoyarsk, de derde stad van Siberië en ze spelen een soort vuile mix van hardcorepunk, sludgemetal en noiserock waarbij vooral de zanger opvalt die krijst en gilt als een speenvarken dat geslacht wordt. Zelf noemen ze het ‘Siperian filthrock’. Op deze demo waren ze blijkbaar nog een duo (nu een trio) bestaande uit Andy (gitaar, bass, drums) en de schreeuwlelijk JSB (voice, noises).
Fire To Fields is dan weer een vierkoppige sludge-metal outfit uit Novosibirsk, de hoofdstad van Siberië, opgericht in 2007.
Fire To Fields staan op deze split demo EP met twee langere nummers van een 7-tal minuten, Dirtpill met vier korte van een tweetal minuten en een langer nummer van bijna zes. Wat beide bands gemeen hebben zijn de loodzware gitaren en de vuile, vettige sludge sound.
Fire To Fields brengen één eigen nummer, “Fire to Fields” en een cover van Eyehategod, “Depress”. Het naar zichzelf genoemde eigen nummer begint zowaar rustig met (semi)akoestisch gitaarspel, waarbij met feedback effecten de spanning wordt opgebouwd vooraleer na dikke anderhalve minuut de hel losbarst. Het nummer bevat knappe tempowisselingen. Ook de Fire To Fields zanger blijkt over een indrukwekkende schreeuw/gil/rochel stem te beschikken maar moet in het krijsende speenvarken van Dirtpill toch net zijn meerdere erkennen.
Vier van de vijf songs van Dirtpill kenden we al. “Mites Doctrine” was mijn favoriete track van het “Oil Tank Blues” album. “Mites Doctrine” en ook “Tomorrow’s Hunger”, “Bottom” en “Uxmal” zijn demoversies van de songs die op “Oil Tank Blues” prijken. Het ene lange nummer “Crawl Space” was nieuw voor ons.
“Crawl Space” klinkt als een soort dreigende noise-drone track met Amerikaanse stemsamples en beginnend met een vervormd kermis-, circus- of cabaretmuziekje. Zonder het ziekelijk gekrijs is het aldus het toegankelijkste en meest ‘rustige’ (nou ja) nummer van de split demo EP. Voor de fans van compromisloze lofi sludgemetal, hardcorepunk, noiserock en aanverwanten.
Delen op
Tags
