“Lost Locust” is alweer het vijfde album van de Fransman Alban Blaising, het begint in 2019 met het debuut “Le Champs Des Mots” en sedertdien wordt elk jaar netjes een nieuw album afgeleverd. Ook een constante is dat kapitein Alban Blaising  zich vooral voor de zangpartijen laat bijstaan door bevriende muzikanten en geestesgenoten. Een andere constante is dat hij de verpakking voor zijn albums telkenmale van het nodige eigen ‘artwork’ voorziet. Een 'artwork' dat net als de muziek een beetje een bevreemdende sprookjessfeer oproept, net zoals dwaallichtjes (Feu Follet) iets mysterieus maar tegelijk ook iets akelig ademen, in de oude volksverhalen waren het immers dolende zielen.  

Het nieuwe album opent met “Ghosts In The Machine”  waar ene Alexander Leonard Donat (Vlimmer) de vocalen voor zijn rekening neemt. Een ietwat klagerige wave song met een The Cure referentie en elektronische arrangementen om het nummer boven de standaard te tillen. Ideaal om je schrap te zetten voor deze “Lost Locust”. Ook op de nummers  “Lost Locust” en “Fluid Bodies” is de stem van labelbaas en muzikant Alexander Leonard Donat van de partij, net die nummers die een  meer post punk sfeer ademen, iets aardser, iets strakker en altijd is er die The Cure echo, die cold wave zweem. “Fluid Bodies” is dan net iets meer aan Wire te linken. Goede songs zonder meer.

Maar het kan ook meer dromerig zoals op “Lazy Ass” waarbij de vocalen verzorgd worden door Pat Aubier, zanger bij  Alban Blaising’s dark rock band Hercynia Silva, een ietwat meer experimentele en filmische track die toch rockt. Diezelfde Pat Aubier mag ook zijn ding doen op “Road To Glory”, dat qua stijl en sfeer aansluit bij het filmische van ‘Lazy Ass”.  Dromen doen we op het mooie “Living Without (Wedding Song)” waar ene Isabelle B. Baumann, vaste vocaliste bij Feu Follet, me ietwat aan Elena Fossi van Kirlian Camera doet denken, ook muzikaal is het nummer elektronisch en onderhuids ook een beetje dromerig trippy en toch past het perfect in het klanklandschap van Feu Follet.  

Dezelfde dame mag ook haar ding doen met “Glitter Effect” een wat meer hoekig nummer, waarover de stem van mevrouw Baumann lieflijk heen kabbelt, een beetje als een pleister op een open wonde. Pop potentieel zeer zeker, zonder evenwel doordeweekse pop te zijn. Ook op het sluitstuk “As Ever” mag haar stem nog even schitteren, een dromerij die aansluiting zoekt bij het het heavenly voices genre van weleer. Tot slot en voor de volledigheid vermeld ik ook nog het nummer “A Dream” waarop ene Pierre Bastien is te horen, een oude vriend van Alban met wie hij  25 jaar geleden zijn eerste muziek maakte. Het nummer is eerder ingetogen, ietwat experimentele rock.

Zo om u maar te zeggen dat deze Feu Follet een zeer diverse album is, dat post punk, new wave, electro pop ademt en hoewel zeer sfeervol dromerig ook een aantal meer geaarde en stevige momenten kent die maken dat deze “Lost Locust” zeer genietbaar is in de woonkamer en nooit gaat vervelen. Een wondere wereld, alsof je zelf een dwaallichtje wordt en gaat meedolen op de negen songs die hier worden gepresenteerd, soms sfeervol wiegend en kabbelend, af en toe onrustig en soms een beetje wild.  Uit op gelimiteerde cd en cassette.

Feu Follet