Goed nieuws voor alle verloren zielen. Er is een nieuwe Engelsstaub, zonder veel bombarderie aangekondigd maar hij is er wel, het vervolg op het in 2019 verschenen “Mater Mortis”. Voor de jongelui behoeft deze band misschien wel een klein woordje uitleg, voor de jongelui met goede smaak (zeldzaam) die deze site bezoeken. Engelsstaub kende zijn hoogdagen, zoals vele landgenoten, in de 'hausse' van de jaren 90  Duitse gothic scene, het resulteerde in de succesalbums “Malleus Maleficarum”  (Apollyon 1993) en “Ignis Fatuus: Irrlichter” (Apollyon, 1994) die ook bij ons wisten door te breken met een subtiele mengeling van dark folk, gothic en wat neoklassieke en medieval toetsten. Wie herinnert zich bijvoorbeeld nog het hitje “Victim Of Love”, als dat zo is ‘dan zijde mijne maat’.

Nadien zaten er grote gaten tussen de releases, “Anderswelt’ (4 Dimensions) verscheen nog in 1999 maar daarna was het helemaal wachten tot in 2011 op het eigen Musique Indépendante Noire “Nachtwärts” het levenslicht zag. Nadien verliet Silke Hoffman de band, maar dat verhinderde broer Mark Hoffman en kompaan Janusz Zaremba niet om in 2015 “The .:4:. Horsemen Of The Apocalypse” (Musique Indépandente Noire) uit te brengen, gevolgd in 2019 door het reeds eerder vermelde “Mater Mortis” (Musique Indépendante Noire). Aan het eind van 2024 is er nu “Seelengeleiter” welke ik hier bij Dark Entries gaarne aan u voorstel. O ja mochten de namen van de heren achter Engelsstaub u iets zeggen, ze waren ook actief als muzikanten bij het onderschatte Italiaanse deathrock gezelschap Madre Del Vizio, die ook hier bij ons een poosje razend populair waren.

Maar goed, de nieuwe Engelsstaub nu. Een bombastische plaat tussen neoklassiek en gotisch aandoende klank galerijen met op de hoes “Die Seelen am Archeron’” (1898) van Adolf Hirémy-Hirschl, een zwartromantisch meesterwerk verhalend over dodenzielen die zich in menselijke vorm gevestigd hebben aan de oevers van de Acheron. Vergezeld door de zielengids Hermes Psychopompos wachten ze rusteloos op de oversteek naar de onderwereld met de veerboot van Charon. Meteen is de sfeer gezet, een beetje mystiek en mythologie was Engelsstaub nooit vreemd.

Het album opent met de dreigende ritmiek van “Asphodelila” waarbij we worden gelokt door de stem van Clara Sorace (ze duikt op heel wat nummers op), in het echte leven een cinematografische vocaliste die haar stem al meermaals leende aan fantasy films en dito reeksen. Het werkt. Je weet dat er iets komt, alsof een apocalyptische engel ons verleidt tot het onbekende, het bovennatuurlijke. “Fading In The Dark” (zie clip) ligt dan meer in de traditie van de gotisch aandoende dark folk waarmee Engelsstaub groot werd, weliswaar omkaderd met heel wat elektronische arrangementen om aan deze heerlijke song een moderne toets te geven. De vrouwelijke vocalen zijn hier van ene Elena Borroni.

“Lament Rusałki (The Lament Of Rusalka)” heeft als het ware een lieflijke sluier om zich heen, iets feeëriek en dromerig, een treurzang kan ook gewoon mooi zijn, zwevend tussen moderne neoklassiek en neofolk. Sterfelijkheid is zoiets als permanent duelleren tussen hoop en waarheid, “Lux Et Veritas”, in de sacrale sfeer van een klooster waarbij de door de muziek gestimuleerde spirituele groei aan het einde van de rit alleen maar voor meer verwarring zorgt en wordt opengebroken met aardse ritmiek die een laag demonische onrust in ons zelfbewustzijn weet te leggen. “Sternenlicht”  fonkelt in de schemering van uitwaaiende synths die in “The Sick Muse” worden doorbroken met een lading duisternis, waaroverheen Mark Hoffman zijn treurzang strooit, een beetje als de asse uit de urne van het leven. Ook tristesse ademt een zekere schoonheid voor hij of zij die het wil zien en voelen.

De akoestische folk gitaar mag het eerder zachte (naar klankkleur dan) “The Truth Lies Beyond” opentrekken alsof we ons hebben verzoend met het naakte feit dat de waarheid nooit valt te achterhalen.  “Silence” gaat door op ditzelfde élan met ietwat meer neoklassieke tot elektronische arrangementen, de moderne Engelsstaub zeg maar waar de mystiek van het duister magistrale schoonheid ademt, sterke song. Tot slot is er de spoken word “Wyspa Umarłych (Isle Of The Dead)”  waarbij de gieren of waren het kraaien als lijkenpikkers (?) ons boven het hoofd cirkelen en we onze eindbestemming hebben bereikt. Verlossing of  vagevuur? Het Pools biedt geen uitkomst, maar de muzikale orkestratie is zalvend, subtiel tussen vredevol en angstig ... Ik zie dit laatste nummer dan ook niet als een (definitief) eindpunt maar als een nieuw begin.

“Seelengeleiter” is een straf en tijdloos album voor de meerwaardezoeker. Engelsstaub is bijlange na nog niet dood en brengt ons een uniek album dat zowel bij liefhebbers van neoklassiek, gothic en neofolk met een passie voor mysterie en zielsreizen gewoon fungeert zoals de titel zegt, als een “Seelengeleiter”. Kopen dus en dat kan op strikt gelimiteerd, gekleurd vinyl. Bij het schrijven van deze review is de standaard vinyl editie al uitgeput en als je mijn review hebt gelezen begrijpt u waarom!

Engelsstaub (facebook)