Emily Kinski’s Dead werd in 2021 opgericht door de niet geheel onbekende heren Oliver Spring, Thomas Kowa en René Ebner die voordien reeds actief waren in bands als No Comment, Sleepwalk of Nine Seconds.  Met dit project wil de groep terug naar de jaren 80, de new wave dagen zeg maar in combinatie met de toen populaire postpunk. Nu ja, in die jaren kwam alles dat ietwat eigenzinnig en/of alternatief was na de punk en was het dus postpunk.  Bij ons ten lande werd vooral de term new wave populair, al duidde die term meteen ook de meer toegankelijke, door (electro) pop aangestuurde muziekrichting.

Het is daar dat we deze Emily Kinski’s Dead moeten gaan zoeken, een bandnaam die is opgehangen aan het fictieve personage Emily Kinski en verhaalt over haar leven en dood. In 2023 verscheen het albumdebuut “A Time To Live And A Time To Die” (Siwss Dark Nights) en één jaar later stelt dit Duits/Zwitsers collectief al het vervolg “Black Light District” voor. Een album dat opent met een ode aan hun “Emily”, weliswaar een cover van het gelijknamige nummer van Clan Of Xymox.

De nummers zijn van het eerder romantische darkwave soort met een sterke pop 'feel', oor en gevoel voor melodie. Het drama van Emily wordt hier met andere woorden eerder fraai verpakt. “Pink Pill” is gewoon een mooi nummer, wave pop op zijn best met een sprankelend gitaartje. Ook het titelnummer “Black Light District” pakt uit met een dansbare troef, vol zwier op deze postpunk hymne die de luisteraar meteen in de wereld van dit project verwelkomt.

Ook de singel “Dancing On The Battlefield” past in dit rijtje, hoewel die veeleer darkwave sfeervol dan postpunk zwierig door de boxen komt waaien. “Nothingness” is  eerder een mijmering, verhalend over Emily op muziek die hoewel nieuw ook ergens vertrouwd klinkt. Mooi, maar eerder ongevaarlijk. In die sfeer kabbelt de titel “Dead Loss” eerder kalm verder, een zekere zwaarte (de titel) wordt vederlicht. “Sempahore” en “The Mirror In Me” schroeven het tempo nog ietwat meer terug en zijn een soort new wave ballads, een moderne new romantics invulling, waarin ook vrouwelijke vocalen, als was het Emily zelf, hun zegje komen doen.

Een romantische dromerij, zachtaardig en sfeervol. Ik hoop nog op een orgelpunt aan het einde van dit 11 nummers tellende album en dat moet komen van de met een darkwave sfeer overtrokken electropop song “Why Can’t You Love Me” die qua sfeer donkerder is dan de meeste nummers op het album. Emily wuift de luisteraar uit met “Siren Call” al is het dan eerder een beetje trippy verleiden. Electro wave pop met darkwave postpunk aspiraties, verder kom ik niet, maar wel gewoon mooi, zeer sfeervol maar ik mis bijtkracht om deze “Black Light District” over de 7 heen  te tillen.

Emily Kinski’s Dead