Eleventh Fear, het is een electroproject waar we nooit meer wat van dachten te horen. We hebben hier nochtans nog hun debuut liggen: ‘Spirit’ uit 2010. Om het project te plaatsen, is het misschien goed om de naam Ludovic Dhenry te laten vallen. Vandaag is de man vooral bekend van zijn andere projecten, in de eerste plaats het neoklassieke Exponentia, maar ook het heerlijke electroproject Zauber en het instrumentele industrialproject Résonance Magnétique.

Eleventh Fear wist destijds nochtans furore te maken in de gothic scene rond de legendarische zaal The Steeple in Waregem. Dhenry was er een trouwe gast en heeft er ook opgetreden. Het was een mooie tijd, en ik blijf er nog steeds nostalgisch naar. Maar goed, we zijn intussen dertien jaar later, The Steeple is voorgoed gesloten en vervangen door appartementen, en Ludovic Dhenry heeft een hele weg afgelegd met zijn diverse projecten.

In een interview met ons magazine verklaarde Dhenry destijds dat hij Eleventh Fear voorgoed begraven had, maar in maart 2022 bracht hij toch het nummer ‘Elfenartz’ onder die naam uit, later gevolgd door het nummer ‘Mondlicht’. Nu is er dus deze ‘Waldhexen’, een ep. Dhenry koos voor het eerst voor het ep-formaat met ‘Du Wirst Sein’ van Exponentia in 2020. Toen verklaarde hij dat deze gecondenseerde manier van werken hem wel beviel, en dat is wellicht de reden dat hij er nu opnieuw voor kiest.

Op ‘Waldhexen’ staan vier nummers – drie nieuwe composities en een heel dansbare remix van het titelnummer – die duisternis en beats combineren. Dhenry kiest al jaren voor het Duits als voertaal op zijn platen, al zeker sinds het debuut ‘Allein’ van Exponentia in 2012, al stonden er ook al Duitstalige nummers op ‘Spirit’ van Eleventh Fear uit 2010 en zelfs op Dhenrys allereerste plaat: ‘Deep Inside Myself’ van Zauber uit 2006.

De keuze voor het Duits heeft natuurlijk alles te maken met de fascinatie van Dhenry voor de Neue Deutsche Todeskunst van Lacrimosa, Das Ich of Sopor Aeternus. Ik kan niet zeggen dat dit de juiste referenties zijn voor deze plaat, al komt vooral Das Ich dicht in de buurt, niet in het minst door de dramatisch kille zang van Dhenry. Wellicht kunnen hiervoor wel een aantal Duitse darkelectrogroepen opgesomd worden, zoals Seelenkrank, :Wumpscut: of yelworC.

‘Waldhexen’ voldoet net als de rest van het werk van Dhenry aan twee grote criteria. Of hij nu de neoklassieke tour opgaat, of – zoals hier – kiest voor donkere electro, het is steeds kwalitatief hoogstaand en het is oneindig zwartgallig. Wie een voorkeur heeft voor diepe melancholie, zal wellicht – net als wij – van alle projecten van Ludovic Dhenry kunnen genieten, en dus ook van deze ‘Waldhexen’-ep.