Een samenwerking tussen twee Belgen: Joost Carpentier (Dreun) en Peter Moorkens (Onsturicheit). Op dit album brengen ze een soort surrealistisch sprookje over zwanen en zwanstika’s vermomd als een natuurdocumentaire en dit onder de projectnaam Dreuhnigheit: “Dreuhnigheit presents Rheutels" (6 tracks, 58 minuten).
Achter Onsturicheit zit Gentenaar Peter Moorkens die een soort experimenteel ambiente psychedelica creëert met zijn modulaire synthesizers. Van Onsturicheit besprak Dark Entries in het verleden reeds “Angstzweet” (2017), “Waan” (2018), “In De Nevelen” (2018), “Impressies” (2018), “Splinter” (2018), “Live At The PostX” (2021) en “Svartur” (2020), een joint venture met de Antwerpse sjamaan Ashtoreth. Joost Carpentier houdt er dan weer het ambient project Dreun op na.
De eerste track, “Introductie”, brengt een weird maar intrigerend verhaal op een achtergrond van psychedelische drones. Ik heb de tekst proberen te ontcijferen maar sommige passages zijn slecht verstaanbaar door het gebruik van allerlei (vooral echo) effecten. Het verhaal is behoorlijk maf en gaat als volgt: ‘De rheutels zijn bekend om het interpreteren van de zwanezang. Her en der brengen zij met hun muziek de mensen tot rust in deze drukke en zeer donkere tijden. Hun interpretaties van de zwanezang werkt als het ware therapeutisch en geven de mensen een besef waar ze hier en nu mee bezig zijn. Zij worden echter tegengewerkt door de zwanstika’s die, jaloers op de schoonheid van de zwaan, proberen om deze systematisch uit te roeien. Omdat deze volgens hen symbool staat voor de oppositie die volgens hen dan ook vertegenwoordigd wordt door de rheutels. Maar dat zijn niet hun enigste wandaden (?). De zwanstika’s (onverstaanbaar) zelf ook met hun shoxstrot laten ze de mensen naar de pijpen dansen van de heersende klasse met alle gevolgen vandien zoals burn outs, drop outs, vraatzucht of meedogenloze consumptiezucht, een maatschappelijke ziekte genaamd ‘de beet.’ Een ander repressiemiddel zijn de nichtzakken die de mensen uit hun slaap houden zodat ze nog meer consumeren. De enige manier om immuun te worden tegen deze nichtzakken is naar het westen te (onverstaanbaar) waar volgens de legende Cygnus atratus woont, ofwel de zwarte zwaan. Deze strijd duurt oneindig lang, het is de yin en yang (onverstaanbaar) als muziek en harmonie overgaat naar kakofonie of oneindige herhaling naargelang de toestand van de persoon. Mensen blijven mensen en soms verlangen ze naar de shoxstrot en soms naar de zwanezang of iets tussenin, maar dat is iets voor later.’ Tot zover de tekst, ergens tussen sprookje en documentaire en vol onverholen maatschappijkritiek.
In het begin van de tweede track “Zwanstika’s” gaat het intrigerende verhaal over het auditieve behang van dronegeluiden verder, zoals commentaar bij een natuurdocumentaire. En dan wordt het muzikaler. Een beat steekt de kop op en een keyboardmelodie. We krijgen een soort psychedelische ambient te horen. In het verleden vergeleken we Onsturicheit nogal graag met Edward Ka-Spel en Legendary Pink Dots en ook nu weer doet het hier aan denken, zowel puur muzikaal alsook wegens het speels experimentele karakter van de muziek en ook vanwege de hilarische teksten (mijn favoriete Legendary Pink Dots citaat is het volgende: ‘She'd been in Belgium she told me. Studying the pyramids. It took her years to find out that there were no pyramids in Belgium’, “Oasis Malade” op “9 Lives To Wonder”, 1994). Naar het einde toe wordt “Zwanstika’s” een erg ‘winderige’ track met gierende geluiden.
Ook de volgende tracks zijn geconstrueerd volgens hetzelfde stramien. In het begin van de track krijgen we de commentaarstem, die beschrijvende beschouwingen lanceert. Vervolgens krijgt de experimenteel-ambiente en psychedelische synthesizermuziek de vrije loop. Naast Edward Ka-Spel en Legendary Pink Dots, maken we ook vaak spontane vergelijkingen met Berlin School (de kosmische Krautrock van acts als Tangerine Dream en Ash Ra Tempel).
Op “Shoxstrot” steekt bij tijd en wijlen een hardere en snellere beat de kop op, maar dit blijft periodiek en wordt afgewisseld met beatloze en meer dronegetinte passages. “Nichtzak” laat stemmige orgelmuziek horen met een dromerig sfeertje. En ook hier gaat de beschrijvende uitleg over de ‘nichtzakken’ verder als ware het een natuurdocumentaire of een les biologie. “Nichtzak” is mijn favoriete track en klinkt als moody psychedelische synthesizermuziek op het kruispunt van Berlin school en dark ambient.
“Wacht Effe Nog Een Beet” is een erg waterige track of zo klinkt deze toch. Watergeluiden gecombineerd met weer die ambient psychedelische en speels experimentele synthesizermuziek.
“Onendigkeit” sluit het album af en begint weer met de commentaarstem die poëtisch-filosofische bespiegelingen lanceert over ‘oneindigheid’ en ‘eeuwigheid’ en het onder meer heeft over ‘het eindeloze gezeur van de elite’ en ‘de onophoudende besparingen van de heersende klasse’. De commentaar houdt op en de compositie gaat over in alweer een winderige droney track met gierende synthesizergeluiden, minimale keyboardmelodieën en een lome beat.
Voor de fans van experimentele electronica, psychedelische ambient, ‘Berlin School’ kosmische Krautrock en aanverwante genres.
Delen op
Tags
Andere recensies
