Midden tussen alle verkiezingsafval vond ik vorige week plotseling iets veel interessanters in mijn brievenbus: een cassette! Voor wie die dingen niet meer kent: ooit werd dit kleinood gezien als een heuse bedreiging voor de muziekindustrie. Wie herinnert zich nog de slogan ‘Home taping is killing music’?

Nu, vroeger gebeurde het wel vaker dat er onverwacht cadeautjes in de bus zaten, maar deze was toch echt onverwacht: een Belgische release waarop in grote letters prijkt ‘Dictator Moves - The Proof Is The Hole’. Een naamloze afzender met een postbusadres uit ‘Panama’, geen perstekst, zelfs geen downloadcode ... De enige hint die we kregen was een poststempel uit Houtven. Verontrustend: Ik ken echt niemand uit Houtven, ik geloof zelfs niet dat het echt bestaat. Gelukkig wist onze verraderlijke vriend Google ons iets meer te vertellen. Het project heeft een Bandcamp-pagina en daarop parafraseert het zichzelf met de slogan: Loathing. Contempt. A desire for revenge. A history lesson for those who think they can escape it. Guitar practice. De muziek werd gemaakt door een viertal muzikanten met weinig onthullende namen zoals Carlos Agir, Bomber Frak, Obi Black en het minder enigmatische Steven De Bondt. Het cynische gevoel voor humor druipt van de release, maar dit staat in schril contrast met het artwork en de muziek zelf.

We krijgen een entartete mix voorgeschoteld van goth, industrial en ebm. De hele plaat ademt de sfeer van eind jaren 80, begin jaren 90. Denk daarbij aan bands zoals Numb, In Sotto Voce, maar ook gewoon aan de March Violets of The Sisters. In de verte hoor je zelfs de sexy dubby vibes van een groep zoals Tackhead. Diepe grafvocals proberen de chaotische en originele drumpartijen te volgen, terwijl de gitaar – bespeeld door iemand die voordien nog nooit een snaar heeft aangeraakt – smeuïge referenties maakt naar Cabaret Voltaire en Executive Slacks. Tekstueel passeren zowat alle industrialclichés de revue. Maar wie goed luistert, merkt een eigenzinnige sarcastische kijk op.

Toegankelijk is deze donkere drek absoluut niet, maar wij zijn er wel echt blij mee. Hoe ironisch dit ook allemaal klinkt, het is echt gitzwart. En dat missen we eerlijk gezegd wel wat in hedendaagse elektro. In 1994 maakten nummers zoals Like A Bullet en Final Approach sowieso kans op de dansvloer. En hopelijk in 2024 ook nog.

De cassette zelf lijk je bizar genoeg niet te kunnen kopen. Maar je kunt wel de digitale release aanschaffen voor de rechtvaardige prijs van 100 euro. Of een heuse lino met downloadcode voor 15 euro. Ons hoort u alleszins niet klagen. 

Mensen, ik weet begot niet hoe jullie aan mijn adres komen, maar de onverwachte post bleek een mooi geschenk. Ik herinner me nu weer welke klank mijn depressies hebben.