Derision Cult, ik had er nog nooit van gehoord. Straf eigenlijk, want dit is, afgaand op een interview in Regen Magazine, hun 16e album. Maar dan toch ook weer niet zo straf als blijkt dat alle albums op een eigen label werden uitgebracht en enkel het recenter werk – sinds 2020 – op digitale diensten te vinden is. Het oudere werk werd blijkbaar uitgebracht onder de bandnaam 'The' Derision Cult.

De band is sinds 2014 het project van ene Dave McAnally uit Chicago, en dat het album mij nu wel bereikt, heeft iets te maken met het feit dat het uitgebracht werd bij Glitch Mode Recordings – de stal van onder andere Cyanotic en Conformco – en niet in eigen beheer.

Stijlwijs is dit 8-song album industrial rock/metal met stevige roots in de jaren tachtig, met een stevige hedendaagse gitaarklank. Het is een mengeling van Peace Love & Pittbulls, Ministry en vroege KMFDM inclusief een stevige portie gesproken samples..

Eigenlijk zijn het 6 nummers en 2 remixes. Eentje van de opener met Ministry-invloeden 'Year Hope Failed' door Cyanotic en een spooky remix van 'Slaves Rebuild' door Justin Broadrick (Godflesh).

De productie is in handen van Sean Payne, die zijn glitch-mode Chicago industrial saus toevoegde aan deze plaat.

Het derde nummer 'Deaf Blood' is een samenwerking met Chris Connely (Revolting Cocks, The Joy Thieves, Ministry,...) op zang en gitaren door Reeves Gabrels (Tin Machine, The Cure,...). Door de speciale rapstijl doet het een beetje denken aan Senser en Crass tegelijkertijd.

Mijn favoriet van de plaat is het uptempo 'Bastards Of The World', een nummer waar ik de onweerstaanbare drang van krijg om rond te springen in de kamer.

De songteksten hebben een sterk politieke en socio-economische inhoud, zoals wel meer het geval is bij deze muziekstijl. De nadruk ligt in dit album op overstimulatie en massamanipulatie door ondernemingen om meer producten te verkopen.

Het album is niet slecht maar de zang zit er bij wijlen grondig naast. En dat is niet nieuw. Op dit album steekt het maar nu en dan de kop op. Het is veel erger in het oudere werk dat ik beluisterde. Het lijkt erop dat het een poging is om steviger uit de hoek te komen, maar voor mij werkt het averechts. 'Life Unit' wordt er stevig door beklad.

En op 'Mercenary' is de guitaarsolo vals als je het mij vraagt ... Komaan, Dave, dat kan echt beter. Je bewijst het op andere nummers.

Al bij al geen slecht, afwisselend, doch met zijn iets meer dan een half uur vrij kort album. Maar meer dan een 8/10 haalt het bij mij niet door bovenstaande problematiek.

Het grafisch design rond de plaat komt van Jim Marcus, zelf actief in Die Warzau en Go Fight, en ook afkomstig van Chicago en is dik in orde.

Deel 2 komt er in 2023.

Derision Cult: bandcamp / facebook