Het was alweer flink wat jaren geleden, van 2018 met de ep “Reverse Reselience” (Manic Depression), dat ik nog iets van het Italiaanse Date At Midnight hoorde.  Ik was gaan denken dat ze onder het stof der tijd in alle anonimiteit waren begraven maar hoor, niks is minder waar want met “Fading Into This Grave”  herrijst Date At Midnight weer en dat met bravoure.  Wat mij betreft moet deze nieuwe worp zowat het beste werkstuk zijn op heden waarin de liefde voor gothic rock helemaal lijkt terug gevonden zonder evenwel als een zwart geklede copycat te doen wat in de jaren 80 en 90 zeer gebruikelijk was.  

Neen, er is een actuele link met darkwave, zoals in de swingende opener “Rendez-Vous”, maar de liefde voor genres als gothic rock en zelfs death rock fladderen als tamme vleermuizen heerlijk rond op deze “Fading Into This Grace”. Een geluid waarmee deze Date At Midnight beslist anders klinkt dan vele Italiaanse tijdsgenoten die veeleer de kaart van meer hippe, minimaal en elektronisch aangestuurde darkwave trekken. Blader maar eens even terug doorheen mijn reviews.

“This Affection” is gothic rock pur sang, dat  zich uit het bombast bevrijdt met een death rock slot. Sterk. “Another Grace” kende u misschien reeds van de bijhorende clip (zie onderaan deze review) en is eveneens een sterke song met death rock aspiraties.  “No Contact / Red zone” neemt voor het eerst ietwat gas terug en integreert een zekere darkwave feel in het totaalgeluid dat zich als melodieuze gothic rock laat omschrijven.

In “No Need To Define”, waarom tracht je als recensent toch altijd een label op een band, nummer of wat dan ook te kleven,  is een repetitieve mijmering, ergens tussen coldwave en gothic rock te horen, terwijl “Useless Love” zich gedraagt als een gothic rocker  met springerige holle bassen en een glam mistgordijn. “Carmilla” is dan iets luchtiger met zwierige gitaren die aan “Carmilla” een mooi smoeltje geven, “The Privation” doet mij qua sfeer ietwat aan Bijbelse reuzen denken als u begrijpt wat ik bedoel, mysterieus rockend, vol passie en fantastische dromerijen die zich langs de broekspijpen van jouw strakke zwart stretch jeans omhoog hijsen. Hier had  de grafrochel  van Carl McCoy zeker een meerwaarde gehad.

Maar ik klaag niet, al ben ik en u ook, met “The Line” reeds aan het laatste nummer van deze “Fading Into This Grace”. Een sprankel hoop zowaar, de zwaarte van de andere nummers weegt plots licht, in deze slepende track ergens tussen London After Midnight en The House Of Usher, Revenge Of The Nephtys of The Mist Of Avalon in mocht u deze bands nog kennen. Voor de fans van gothic rock is deze “Fading Into This Grace” wat mij betreft een aanrader en zowat het beste dat deze Date At Midnight al uit de boxen heeft getoverd.

Date At Midnight (facebook)