Darkness On Demand, kortweg DOD, is een groep met een (rijke) geschiedenis. De heren Wagner en Falgalas begonnen eind jaren 80 met hun muzikale carrière als Dance Or Die, ooit een monsterhit met een nummer met dezelfde titel als de bandnaam. Zij waren zowat de eersten bij onze oosterburen die erin slaagden een soortement dark wave (een woord dat toen nog moest uitgevonden worden) in hun elektronische geluid te integreren.

Een geluid dat zich ook bij hun nieuwe band Darkness On Demand doorzet. Deze “Digital Outcast” is alweer het derde album als Darkness On Demand en het eerste bij het Belgische Alfa Matrix (na het verdwijnen van het Duitse Repo Records label?) . Zoals vanouds staan ook weer maatschappijkritische teksten centraal en is het thema op deze worp opgehangen aan de onder druk staande vrijheid van expressie en de impact van massamedia in het 'verbasteren' van de waarheid. De titel “Digital Outcast” verwijst naar de vlucht weg van de digitale media terug naar de natuur, de essentie.  

Muzikaal verpakt in 11 elektronisch aangestuurde donkere wave songs die altijd een zekere spanning, zeg maar lading in zich dragen en toch ook dwepen met een pop gevoeligheid. Iets waar deze heren altijd in hebben uitgeblonken, al is de soms wel clubby sfeer van hun eerdere project Dance Or Die hier ietwat naar de achtergrond verdwenen in ruil voor een meer songgerichte benadering. De rebellie is als het ware een stuk introverter geworden maar daarom niet minder intens.

“Reactor 4” of “Stagnation” (future pop riedels kunnen best genietbaar zijn) keert nog een keer terug naar de clubs en ook “Ban The Truth” moet de dansvloer kunnen halen maar in zijn geheel is deze “Digital Outcast” vooral een boeiende luistertrip doorheen de dystopische wereld van Darkness On Demand,  al is het meteen ook een aanklacht tegen diezelfde wereld en alle zichtbare en onzichtbare krachten die er op aan sturen.  

Het geluid van dit duo is uniek en valt ietwat te vergelijken met wat The Cassandra  Complex op sommige momenten uit de synths tovert, eenzelfde gevoel, eenzelfde sfeer. Woede klinkt door in “Lord Of The Harvest”, terwijl “Tragedy”, hoewel mooi verpakt, gewoon een tragische pop ballade is die ik uit de mond van Darkness On Demand pik, mede door de tekst. Kortom, Darkness On Demand is wat mij betreft in zijn aanpak uniek en verdient daardoor de aandacht van zowel de electro als de dark wave fans. Ik illustreer graag één en ander met het clipje van “Female Grace”.

Darkness On Demand (facebook)