Mis je die goeie, oude wave- popsound of powerpop (“Alone Now”) (denk maar aan een band als A Flock Of Seagulls)? Neen?  Dan mag je voor mijn part deze review skippen want deze Danser La Nuit is vooral een ritje in de teletijdmachine naar de new wavepop van de jaren 80, de hoogdagen van de new romantics en de begindagen van pakweg Spandau Ballet vooraleer ze de hitparades opsmukten.

Die muziek dus, die vindt u, misschien met iets meer scherpte (“Be Like Us” bijvoorbeeld) terug op het titelloze debuutalbum van het Italiaanse Danser La Nuit. Her en der valt er ook een zweem postpunk liefde te bespeuren zoals op “Mind Control" of het zelfs meer punky aandoende “Ost Berlin” (dat zo de club in kan) waar de 'eighties' wavepop perfect samenvalt met een meer actueel genre als darkwave.

Danser La Nuit is dan het hybride kindje met één been strak in het verleden, de toekomst aftastend en daarbij niet vergeten te dansen. “Plastic” klinkt als een vergeten nummer van Gary Numan dat met moderne productietechnieken opnieuw in elkaar werd gezet. De term powerpop viel al eerder,  kruis dit genre met actuele darkwave en synthwave en je hebt zoiets als “Sense Of Mask”. “Unknown Glory”  klinkt door de integratie van electronica iets meer eigentijds en heeft sowieso clubpotentieel, of hoe de dansgrage jaren 80 perfect samenvallen met de schaduwen van 2024.

Neue Deutsche Welle zou perfect aan het straffe nummer “Venus Of Weimar” kleven terwijl het er in “Where You Are Running” een stuk vrolijker aan toegaat met een heerlijke onbezonnen jaren 80 riedel en dito brommende basjes. Ach, dit is gewoon  een leuke release, niet meer maar zeker niet minder dan dat. Leg hier uw oor beslist eens te luisteren en om dat te kunnen bied ik u onder deze review alvast de bandcamp jukebox aan. Kinderen van de jaren 80 zullen in hun nopjes zijn.

 

Danser La Nuit