Sedert 2022 is het tussen Brighton (UK) en Italië pendelende internationale gezelschap Corlyx onder dak bij het niet onbekende Out Of Line label. Een label dat ooit startte als een pure electro aangelegenheid maar tegenwoordig vooral uitblinkt in rauwe en harde industrial metal en af en toe nog een keer naar electro knipoogt. Deze Corlyx is noch het één noch het ander, daarvoor is de muziek allicht iets te eclectisch maar vooral poppy en puttend uit genres van electropop en goth tot indie en rock. Ik zou daar ook nog een scheut moderne glam aan toevoegen. Zelf noemen ze het graag deathpop, een kind moet een naam hebben.

Zonet bracht Corlyx hun nieuwe album “Purple Pain” onder de levenden, een dubbel album zowaar, goed voor 19 nummers. Ik ging er alvast even voor zitten, want Out Of Line ziet wel brood (en spelen) in deze Corlyx. Tegenwoordig bestaat Corlyx uit  frontdame Caitlin Stokes, gitarist en producer Brandon Ashley en bassist Davide Rocco en is de muziek een toegankelijke, vrij commerciële mix van alle hierboven beschreven genres. Op “Up On The Cross” zelfs met de hulp van Blutengel en op “Kill Cave” (zie clip) verleent Suzi Sabotage hand- en spandiensten met een van een darkpop ‘feel’ gespeende darkwave gitaartjes.

Van het elektronisch sensuele “Apocalypsis” tot de meer pittig aangestuurde postpunk / glamstreep  “Downtown” of het strakke “The Letdown” (zie clip). Of nog van de moderne electroppop van “Darkness Is The Future” of “Witches Hand” over het in moderne ethereal sferen badende “Death Is The Beginning” en “The Underground” of nog, een soort kleurrijke goth met een knipoog op “The Sacrifice”. Veel oogschaduw in elk geval en diep uitgesneden decoltés op hoge nylon benen. Het oog wil ook wat en vooral dat lijkt deze Corlyx begrepen te hebben.

Toegegeven, als je dit album vanuit een commercieel oogpunt bekijkt dan heeft dit op zijn minst potentieel om een ruime schare (jongere?) fans aan te spreken uit diverse alternatieve muziekrichtingen. En af en toe is er ook voor mij toch een opwelling van ‘ja dit zit goed’. “Zombiekid” is zo’n opwelling  met zijn strakke moderne darkwave ritmiek en dwepende gitaren maar dan vind ik de stem van Caitlin weer niet echt passen. Waardoor deze “Purple Rain” toch een beetje blijft hangen tussen een 'ja maar' en een 'neen net niet'. De overdaad aan 19 nummers zijn we evenwel ook al lang niet meer gewoon, dus als fan wordt u in die zin wel verwend.

Ik word er in elk geval niet warm van, maar dat kan ook aan de huidige vriestemperaturen liggen én een haperende chauffageketel. Ik laat “Creatures Howl” met zijn licht dreigende toon nog even binnensluipen, al laat “Take The Money” met een zeker Primitives gehalte me weer ‘crashen’. Ach niks tegen lichtvoetige gitaarpop, maar toch ook weer niet echt iets ervoor. Meezingen op “Midnight City” alsof een gothic Blondie haar tweede jeugd beleeft. Er kan veel op en met deze “Purple Rain”, maar ik blijf na 19 nummers in dubio, al meen ik wel dat dit album Corlyx naambekendheid en populariteit zal brengen bij een meute jongelui die deze uitnodiging tot makkelijke duisternis graag in ontvangst zullen nemen. Laat het dan een introductie zijn tot een verdere verkenning en verdieping. In een afgeslankte versie is deze release trouwens ook verkrijkgbaar op paars (of wat dacht je) vinyl.

Corlyx (facebook)