Modern Demon klokt af op 4.45 minuten. Het start met een groovy basriff met wat percussiebovenbouw met reverb erop. Dan valt er een koebel in. Die wordt vervangen door half gesproken zang met ondersteunende gitaarakkoorden en wat percussie. We zijn ondertussen 1 minuut ver en Andy LaPlegua schreeuwt op zijn typische manier de onderbouw in gang: bonkende basdrum met distorted synth die doet denken aan Zardonic; terwijl de rest helemaal wegvalt. Dan komt er een cymbaal bij ... Je denkt 'nu barst het los'.

Maar de onderbouw valt weg en maakt plaats voor de halfgesproken zang, nu met de distorted synth erbij en een stevige dubbelsnelheid hi-hat. Er komt percussie bij. En weer gaan we naar de Zardonic-achtige beat met cymbalen, waar na de nodige maten wat andere percussie bijkomt. En daar is de groovy basriff weer, met de halfgesproken zang erover.

Gaat het volledig losbarsten? Neen. Het is tijd voor een bridge met enkel bas en gitaar en wat bijhorende percussie om je aan het bewegen te houden. Daar is de koebel weer en de synths. De drums vallen in aan halve snelheid. De zang bouwt op... En na een 3e overgang barst het nummer eindelijk los met het Zardonic stuk geserveerd met nerveuze hi-hats. Dit keer is het gaan voor een volle minuut waarin na 20 seconden de gitaren er extra kracht aan toevoegen.

Modern Demon frustreert een beetje door zijn opbouw. Maar tegelijkertijd is die opbouw de kracht ervan. Het voelt door die opbouw eigenlijk te kort aan, al is het geen kort nummer. Het lijkt me een perfect nummer voor ergens in de 2e helft van hun live set wanneer het publiek al wat moe is van het rondspringen en wat naar adem moet kunnen happen bij momenten.

Dit is de vibe die Combichrist live brengt. Metal is het niet, maar het is ook niet de techno body music Combichrist van in het begin. Het is de perfecte blend tussen de oude en nieuwe Combichrist. En zo mag er wat mij betreft meer komen.
En de hoes? Die mag er ook wel zijn.