Een gevestigde waarde en dat al sedert 1985 toen bij het legendarische 4AD label het titelloze debuutalbum verscheen, al was één jaar eerder in 1984 reeds de ep “Subsequent Pleasures”  in eigen beheer verschenen (nadien nog meermaals heruitgegeven). Het Nederlandse Clan Of Xymox zou meteen furore maken als Nederlands meest belangrijk goth / new wave exportproduct. We zijn 2024, 40 jaar later en zie oprichter Ronny Moorings staat nog altijd fier overeind met zijn Clan of Xymox al werd sedert 1988 de naam ingekort tot Xymox en langzaam voor een meer commerciële koers gekozen. Echter, sedert 1997, na een lange pauze en bezinning, trekt Ronny Moorings met het album “Hidden Faces” (Pandaimonium / Tess Records)  weer volop de darkwave kaart met Clan Of  Xymox en hij is nog lang niet uitgezongen.

“Exodus” is het 18de volwaardige album van deze clan die weerom doorstijgt waar veel anderen vaak blijven hangen, de middelmaat. Hoewel de klankkleur niet echt meer valt te vergelijken met de echte oude releases waar ik grote fan van ben, toch blijven de sfeer en de schoonheid van de tristesse moeiteloos en elegant overeind.  Melancholie, passie maar evenzeer existentiële angst en een vinger aan de pols van een wereld in pijn. Ronny Moorings observeert, integreert en geeft gedachten en gevoelens terug in verslavende, sfeervolle en dansbare stukken muziek. Zonder evenwel te vervallen in apathie of nihilisme, het lijden wordt veelal uitvergroot als een menselijke kracht tot connectie en warmte.

De singel en meteen het titelnummer ”Exodus” is zonder meer het meest dansbare nummer op dit nieuwe album dat alternatieve en donkere dansvloeren moeiteloos zal doen vollopen. Echter, wat mij betreft is het bijlange niet het beste, het meest inspirerende of het meest rakende.  Tot mijn persoonlijke favorieten behoort het evenzeer van een strak ritme voorziene “I Always Feel The Same” dat Clan Of Xymox ten voeten uit typeert met tempo, melodie en melancholie. Maar er is veel meer.

Het album opent met het donkere “Save Our Souls”, dat model staat voor het actuele darkwave geluid. Terwijl “Afterglow” net een straaltje zon toelaat in het darkwave geluid zonder dat dit verblindend werkt. Maar het zijn vooral de eerder trage, meer sfeervolle stukken als “Fear For A World At War”, “I Can See Miles Across” (waarvan de sfeer me aan The Cure doet denken en lees dit als een compliment) of “We Are Who We Are” die me moeteloos overtuigen.  Oprecht en eerlijk, kwetsbaar ook, maar daardoor ook net krachtig. De stem van Ronny Moorings herken je nog altijd uit de duizend en weet aan de muzikale composities extra diepte en gevoel te geven. Van zacht kabbelend tot melancholisch ijlend op een synthlaag alsof het een pleister op een wonde was. Dit album verzacht de pijn van het zijn, zondermeer, ook al gaat het geen treurnis of doembeeld uit de weg.

Clan Of Xymox is een band die er ook anno 2024 in slaagt het intieme en introverte toch extravert te maken zonder meteen te gaan roepen of zich ostentatief voor het publiek uit te kleden. “Blood Of Christ” lijkt de misdienaar in Moorings te ontgroeien ...  verlokkelijk maar niet zonder gevaar en vooral des mensen. Elektronisch aangestuurd en dansbaar en dat zonder 'beat' of dertien in een dozijn gedram. Subtiel zeg maar. Hij die zonder zonde is werpe de eerste steen.

In  “Once Upon A Time” legt Clan Of Xymox moeiteloos de link tussen hun rijke muzikale geschiedenis en het actuele postpunk geluid. Tja, wat valt er voor slechts te zeggen over deze ‘Exodus”, het lijkt me eerder na drie jaar sedert “Limbo” een succesrijke intocht in de harten van vele fans en luisteraars. ‘"Exodus” ademt uit alle groeven (ja ook verkrijgbaar in verschillende vinylversies) Clan of Xymox en kent geen enkel  skip moment. Meer nog geen enkel teken van zwakte. En, ook al blijf ik ook nu nog “Medusa” (1986, 4AD) mijn absolute favoriete Clan Of Xymox album vinden, deze “Exodus” is absoluut geslaagd en maakt sowieso zijn opwachting in mijn top 10 van 2024, dat weet ik nu al zeker.

Clan Of Xymox