Recensie

Chaigidel & Neraterræ: Lamaŝtu

Genre(s)


Italië is uiteraard bekend om zonneschijn, pizza en charmezangers, maar liefhebbers van wave en goth weten al langer dat hier heel wat schatten van de obscure muzikale nachtzijde verborgen liggen. In het bijzonder geldt Italië als een referentie in de dark ambient, en daar zijn de groepen die we vandaag onder handen nemen niet vreemd aan.

Neraterræ hadden we in 2020 al leren kennen, met de plaat ‘Scenes From The Sublime’, waarin Alessio Antoni verschillende meesterwerken uit de schilderkunst muzikaal vertolkte aan de hand van slepende en atmosferische geluiden. Een uitzonderlijk werk, vonden we toen, dat ons deed uitkijken naar meer.

Chaigidel mocht dan al voor ons een nobele onbekende zijn, enig zoekwerk leert ons dat dit project van Mattia Giovanni Accinni in 2020 al een eerste plaat uitgaf, die erg aansloeg bij fans van death industrial: ‘Entrails Of The Earth’. Verder vermoeden we dat de man ook met klassieke muziek en met metal bezig is, en dat is steeds een meerwaarde.

De heren vertonen genoeg raakvlakken om samen te werken, en eigenlijk vinden we dergelijke samenwerkingen bijzonder boeiend. Want bij dark ambient is het essentieel om eentonigheid te vermijden, en dat werkt soms beter als je twee gelijkgezinde zielen samen laat werken en ideeën laat delen.

Hoewel de muziek hier natuurlijk traag en slepend is, zoals het een goede darkambientplaat betaamt, is deze plaat enorm rijk aan geluiden: mantra’s, keelzang, klokken, klankschalen, verschillende soorten exotische percussie en fluiten, maar wellicht even goed metalen platen en andere geïmproviseerde instrumenten.

Hun inspiratie hebben Antoni en Accinni gezocht in de figuur van ‘Lamaŝtu’, een Mesopotamische demon of halfgodin, dochter van de hemelgod Anu, die kinderen ontvoerde om op hun beenderen te kauwen en hun bloed op te drinken. Er zijn vast leukere onderwerpen op een familie-etentje, maar voor een darkambientplaat is dit natuurlijk een gedroomd uitgangspunt.

U kunt er best zelf uw oor aan lenen, maar wij zijn erg onder de indruk van deze slepende muziek vol variatie en oriëntaalse invloeden, die uitmondt in acht uitgestrekte experimentele en rituele nummers. U kunt trachten te letten op elk detail, en dat zijn er veel, of u gewoon laten meeslepen door een vloed aan geluidsgolven. In beide gevallen wensen we u een uitmuntende luisterervaring toe.

Delen op

Tags

Over Xavier Kruth

Xavier Kruth bekeerde zich al op jonge leeftijd tot het gothicdom. Toen hij begon te puberen, moest hij lang zagen om een zwarte broek te mogen hebben. Toen hij tegenover zijn moeder argumenteerde dat hij gewoon om een zwarte broek vroeg, niet om zijn haar omhoog te doen in alle richtingen, repliceerde ze dat als hij nu een zwarte broek zou krijgen, hij daarna toch zijn haar torenhoog omhoog zou doen. Xavier was versteld over de telepathische vermogens van zijn moeder. Hij leerde destijds ook gitaar spelen, en sinds 2006 speelt hij in donkere kroegen met zijn melancholische kleinkunstliedjes in verschillende talen. In 2011 vervoegde Xavier het team van Dark Entries. In Dark Entries las hij ook dat The Marchesa Casati (gothic rock) een gitarist zocht, en zo kon hij een paar keer met de groep optreden. Later speelde hij bij Kinderen van Moeder Aarde (sjamanische folk) en werkte samen met Gert (kleinpunk). En het belangrijkste van al: in 2020 bracht hij samen met Dark Entries-collega Gerry Croon de plaat ‘Puin van dromen’ uit onder de naam Winterstille.

Wil je Dark Entries steunen? Doe een gift op BE49 0017 6243 8971

© Dark Entries. Alle rechten voorbehouden. Ontwerp door We Cre8 It.