Van alle (voormalige?) leden van Tuxedomoon kan je Blaine L Reininger wel de productiefste noemen, op de hielen gevolgd door Steven Brown… Het laatste soloalbum Wounds & Blessings dateert van slechts een tweetal jaren terug en ook Commisions 2 (of 3, indien je zijn Music for Dance and Theatre in rekening neemt) is nog maar 2 jaar jong. Sinds zijn verhuis naar Athene heeft de man nu niet bepaald stil gezeten en de Griekse wereld van de opvoerende kunsten heeft zijn naam met stip in het telefoonboekje staan.

Het nieuwe soloalbum, Ocean Planet, past halvelings in het Comissioned rijtje, getuige de aanwezigheid van een vijftal composities voor vnl. theater en vormt aldus een goede kapstok om aanvullend materiaal te componeren. Aanvullend in de zin van coherent, want het resultaat voelt aan als een solide soloalbum dat op zichzelf kan staan en, by Jove, het is een van de beste albums die Blaine L Reiniger ons tot hiertoe geschonken heeft…!

(Ik spiek ‘vaatwas’ in mijn kladschriftje en besef dat ik een bladzijde terug moet gaan.) Van de beslommeringen van alledag terug over naar de wereld waarin Blaine ons een albumlengte in meeneemt. Het titelnummer en opener Ocean Planet is een instrumentaaltje dat alvast de sfeer zet. Denk aan een wijdse en bruisende oceaan waarvan de focus verkleind wordt met het volgende instrumentaal Obscured, waarmee we ons in de relatieve intimiteit van een koraalrif begeven. Toch leest dit album niet als een soundtrack voor een natuurdocumentaire, getuige de reflectieve song Shelley Hellas (gebaseerd op het gedicht Hellas van P.B. Shelley) waarbij Blaine ons ervaren erdoorheen loodst. De soms wilde bravoure van de jongere Reininger heeft plaats gemaakt voor een meer wereldwijze man die het allemaal al gezien en gehoord heeft. Life may change, but it will fly not…Het is een van de 2 (of 3) échte songs die dit album rijk is.

Tot hiertoe allemaal mooi, maar de échte gravitas van het album ligt ergens halfweg het album, wanneer een vrouwenstem (in reverse) haar intrede doet tijdens Bis Gens. Prachtig en sterk. Het robuuste Parc de la Villette (another fine Messiaen) refereert schijnbaar naar de Franse naoorlogse componist Olivier Messiaen. De link met een park in Marseille ontgaat me, maar ik stel me Messiaen, ook een ornitoloog, voor die op een bank in het park aandachtig naar de vogelzang rondom hem zit te luisteren, inspiratie aan het op doen voor de composities rond vogelzang waarvoor hij ook bekend stond. Doe uzelf een plezier > Discogs…! Parc krijgt een wervelend vervolg met Pluie en Bas en het middenstuk van het album sluit af met het contemplatieve Bones, naar een tekst van Samuel Beckett. Van het verdere verloop van het album dient u te weten dat het instrumentaal is en dat het mooi in dezelfde geluidslijn van het album ligt. Geen fillers op dit album, dat beloof ik u plechtig…

Het hoesontwerp van Ocean Planet komt van de hand van Blaine’s ega Maria Panourgia (o.m. ook hoesontwerp voor Georgio ‘the Dove’ Valentino) en complimenteert het album uitstekend. Een mooi afgewerkt geheel dus, uitgebracht op het Italiaanse label Dark Companion (Tuxedomoon, iemand?). Ik herhaal nog eens dat dit Blaine L Reininger’s beste album sinds tijden is en voeg eraan toe dat het probleemloos meerdere luisterbeurten na elkaar kan doorstaan en na een tijdje gewoontegetrouw binnen handbereik ligt…

Al dit moois wordt ook live aan u voorgesteld tijdens een tournee, waarvan de huidige etappe ons vanavond 19 juli in Paradiso te Amsterdam brengt, gevolgd door Lugosi op donderdag 20 juli te Haarlem, Nederland. Deze keer geen Belgische datum, shame on us…