De rust zal niet roesten zolang de arbeid adelt.  De roest zal niet rusten zonder gevaar voor eigen oxidatie.  Jonge helden worden ouder en krijgen een rimpel meer maar blijven tot het einde der tijden vastgeroest in het heldendom.  65 nog net zonder +, nog steeds op scherp staand.  Het slachtveld van de decibels als het zelf geschreven manifest van op hol geslagen cholesterol.  Want ‘Arbeid Adelt!’ breekt en bukt als vanouds, zonder te vergaan.  Het universum aan huis geleverd, ‘Het Heelal Is Hier’.

4 decennia na de Capita Selecta & Co en de Chagrin van de verstikkende jaren 80 doen ze in huidige tijden een ‘Wittekomhie’ of ‘Geen Ekskuzes Meer’ haast vergeten.  Des duivels oorkussen vulde de ledigheid der beginjaren 90 met spanning.  De verzamelde werken in de verpakking van een 3cd-box zorgde voor een her opgeleefd jeugdsentiment.  En daarmee zou de kakofonie wellicht nergens heen gaan.  Het heengaan van het bejubeld rariteitenkabinet ? Vergeet dat maar, want geheel tegen de verwachtingen in was daar plots ‘Slik’, met stemmen uit een niemandsland en gevuld met enkele duizenden hi-hats.  

Laat Arbeid Adelt! nu net de band zijn die niet kijkt naar eigen verleden, maar met de blik dwars over dwarsleggers heen.  ‘Het Heelal Is Hier’ is bijgevolg meer dan eigentijds, eigenzinnig ook.  Dansen met ADHD, georkestreerde chaos als voetzoekers in het droge mos.  Tekstueel als poëzie waar vaak geen bindgaren aan te knopen valt, tussen de regels volgen en beseffen dat waarheid verscholen kan worden tussen komma’s, punten en spaties.  Modieuze dansbaarheid met bliepjes en opvallende en opvullende nevengeluiden in ‘Fris! Fris! Het Heelal Is Hier’ en met een verlengstuk er van in ‘Pelikaan’.  Geflipte disco want ook dat is nog lang niet dood.   Losgeslagen en doordravende gekte in ‘Happy Is Geen Nederlands’ aldaar waar tante Agnes van de GPS ons ergens heen leidt naar de onbekende plaats van bestemming, ‘Heren, Praat Niet Zo’ laat de Wetstraat op nummer 16 daveren zonder palaveren.  Minimale beats die van een oudere Booka Shade hadden kunnen zijn leggen het tapijt gevezeld vol onsterfelijkheid in ‘Slanke Lege Handen’.   Tegenstrijdigheden vereffenen het pad van de ongeplaveide zoektocht naar de ware toedracht van een paradox in ‘De Engel Met De Handgranaat’.  Met ‘Het Proletariaat Wil Laminaat’ wordt spoken word vastgeklikt volgens de regels waar Roger van Hobbit TV jaloers van zou worden.  ‘Pret’ is pure pret van een pessimist die zich van pil had vergist, terwijl ‘Monotonie’ meer dan 6 minuten zottigheid is.  Laat ‘December’ het laatste verhaal zijn voor het ongegeneerd slapengaan. 

Als voorteken van ‘Het Heelal Is Hier’ was er al een cassette waarbij vooral de 22.22-versie van ‘Death Disco’ zich schuilhoudt.  Knettergek.

Vinylfreaks moeten het hierbij stellen, de CD-versie bevat nog flink wat on-gerijpte toemaatjes zoals een gezapige ‘Pretmix’, een ‘Pelimix’ en ‘Frismix’ waar je, zo je wil, zelf je eigen teksten op je mouw kan spelden.  De Waar is Marcel-versies als het ware.  Bijzonder knap het van Bobbejaan Schoepen ontleende ‘De Taal Van De Liefde’ en zowaar een Buscemi’s Pandemonic Remix van ’50.000 Hi-Hats’.

De 3 Van’s (Vanthilt, Vanroelen, Vanacker) mogen dan nog enkel in studioverband bestaan (op de podia zal het nog enkel Marcel zijn met onder meer Andrew Claes (Stuff, Hamster, Axis), Leen Diependaele (Samowar) en Thomas Vanelslander (Gorki, Raymond VHG), maar zelfs in de omhulsels van zoals een studio in Durbuy is het geheel meer dan vrijheid, chocolade en ansjovis.

Met ‘Het Heelal Is Hier’ ontdekt Arbeid Adelt! wederom zijn eigen heruitvinding, zijn kosmos als ethos van goedbedoelde chaos, een unicum als universum.  Lyrisch met een arbeidsvermogen zonder mededogen.

Bandcamp

Facebook