De groep rond de broers Justin en Simon Jones mag geen onbekende zijn. De groep is reeds actief sedert 1979 (jaar van oprichting) en werd mee in de kijker gezet in 1984 na hun titelloze debuut toen niemand minder dan The Cure de band meenam in hun voorprogramma, iets wat nadien wel meer gebeurde. Maar genoeg over het verleden, deze “Mother-of-Pearl Moon” is ondertussen het vijftiende studioalbum van de band en dat nieuwe album is opgebouwd rond de gitaarlijnen die Justin Jones in een periode van isolatie (ja, covid is nog altijd onder ons) bij elkaar speelde. Zij vormen de basis voor alweer een heerlijk kabbelend maar evenzeer romantisch en somtijds zelfs een beetje mysterieus album dat zich bijna filmisch tussen je oren boort.

Al is dat ‘boren’ dan niet pijnlijk maar eerder gemoedelijk, je waant je even in de Engelse West Midlands, het graafschap Worcestershire heeft er niet alleen zijn saus, maar ook z’n mooie natuur en mystieke landschappen alsook And Also The Trees die dit landschap perfect in klanken, zeker in het kostuum van een mistroostige herfst en ontluikende lente,  weten om te zetten. Post punk pur sang, is dit al lang niet meer hoewel daar wel de wortels liggen, aan de composities wordt bijvoorbeeld piano en klarinet toegevoegd en elk instrument, ook de drums en stem is ondergeschikt aan de sfeer en het gevoel van het nummer. Het resultaat is quasi tijdloze, breekbare introverte schoonheid.

De sfeer doet bij wijlen een beetje denken aan  een getormenteerde Nick Cave die uiteindelijk zijn rust heeft gevonden. De intro, een soort yoga ‘ooohhhhhmmm’ zet meteen de sfeer en brengt je meteen tot rust hoe je dag ook verliep en meestal is dat voor u en mij wellicht hectisch. “The Whaler” mag met een tokkelende gitaar overnemen en  aanspoelen als de golven op het strand. Tip, ga er even voor zitten of liggen, want albums van And Also The Trees  zijn er om intens te beluisteren anders verliezen ze hun waarde.  Het zijn ervaring, verhalen, introverte mijmering waarbij genres als blues, folk, romantische post punk, crooners,...  elkaar in een perfecte symbiose ontmoeten en versterken; luister maar eens naar prachtige, dromerige nummers als “Town Square”, “This Path Through The Meadow” (zie clip),  het verhalende titelnummer of “Valdrada”.  

Meest opvallende nummer op dit nieuwe album is ongetwijfeld “No Mountains No Horizons” dat als week geworden schuurpapier op een instrumentale manier zijn verhaal vertelt. Een dame wandelt in het korenveld ... zo start “Visions of a Stray”, een haast klassieke compositie over wachten terwijl de jaren, de tijd ons tekent en onze visioenen troebel worden en dan weer dartelend.  “Field After Field” waait als een zacht briesje gemoedelijk tussen de oren, “Ypsilon” is een instrumentale mijmering om onze reis naar de “Mother - of -Pearl Moon” te verdiepen en te begeleiden, instrumentaal glijdend als een ontwakende schoonheid.

Met “Away From Me” moet ik dan alle nummers van deze nieuwe And Also The Trees hebben gehad, even in de spiegel kijken, naar het verleden en de toekomst met een lach en een traan. And Also The Trees is cult en niet alleen in Europa maar ook in Japan of de Verenigde Staten. Als je dit album de kans geeft, dan begrijp je waarom. Hun geluid is behoorlijk uniek en hun romantische en beeldende aanpak altijd juist gedoseerd. De groep is op 2 april te zien en te horen in Namen (La Nef de l'Eglise Notre Dame d'Harscamp), hier koopt u uw tickets.

And Also The Trees